τέσσερις εποχές

ακρυλικό σε καμβά 90χ130

πίνακας σε συνέχειες, μέρος δ’ – φθινόπωρο

φθινόπωρο

«το μονοπάτι τση ζωής σ’  ένα γκρεμνό τελειώνει

κι απού’  χει στη ψυχή φτερά , τ’ ανοίγει και γλιτώνει»

 

 

αν θέλετε να κατεβάσετε το «φθινόπωρο»  mix, μπορείτε εδώ

Σχόλιο

 Έχει γίνει πολλές φορές  λόγος κι από δω  κι από αλλού – κυρίως από το μπλογκ του ΚτΚουκ  «staseis» –  για τη χρησιμότητα ή την «καταστροφικότητα»  των αναλύσεων ενός πίνακα.  Μεγάλη κουβέντα απ’  αυτές  που δεν βγάζεις άκρη.

Ετούτον  εδώ τον  πίνακα που βρίθει συμβολισμών και αναφορών και που  μπορούν να γραφτούν πολλές σελίδες αναλύσεων – δεν υπερβάλλω –  δεν θέλω να τον αναλύσω – επί του παρόντος –  δημοσία , αλλά  δεν μπορώ και να τον αφήσω τελείως ασχολίαστο. 

Τα μιξαρισμένα τραγούδια στην κάθε εποχή είναι ένα σχόλιο πάνω στα νοήματα αλλά και στα – προσωπικά – συναισθήματα που μου γεννά  το έργο. Δεν είναι φυσικά τυχαία η επιλογή των τραγουδιών (ούτε  και η μοναδική που θα μπορούσε να γίνει), ούτε και καλύπτει όλη τη γκάμα των νοημάτων που έχω στο μυαλό μου. Είναι και λίγο «προβοκατόρικο», γιατί καθοδηγεί τη σκέψη και τα συναισθήματα του θεατή.

Θα γράψω  μια ανάλυση του έργου κάποια στιγμή την οποία θα ανακοινώσω πρώτα  σε αυτόν που μου παράγγειλε τον πίνακα (θέλω τις 4 εποχές , μου είπε)  και που τον ευχαριστώ  που μου έδωσε την ευκαιρία να φτιάξω ετούτο το έργο, και ίσως  να την αναρτήσω κι από το μπλογκ

Τα τραγούδια όμως που συνοδεύουν τις αναρτήσεις μία – μία των εποχών έχουν να πουν αυτά που δεν έγραψα ακόμα. Η επιλογή τους έγινε – φυσικά- αφού ολοκληρώθηκε ο πίνακας και με βάση αυτά που στροβιλίστηκαν στο μυαλό μου τέσσερις μήνες τώρα. Δεν ήταν καθόλου εύκολη η επιλογή των τραγουδιών.  Για την ακρίβεια ήταν βάσανο μεγάλο.

Αν  πάντως κάποιος θέλει μια ανάλυση του  πίνακα καλό θα είναι  να ξανακούσει πιο προσεκτικά τα τραγούδια.  Ειδικά  όταν αναρτήσω  και ολόκληρο τον πίνακα.

Να πω μόνο – για να ευλογήσω και τα γένια μου – πως:

Δεν ξέρω αν ο πίνακας πέτυχε στην εκτέλεση. Ίσως να μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Οι παραλλαγές σε ένα θέμα συνηθίζονται.

Όμως : (και συγχωρέστε με αλλά δεν πιστεύω  πως είναι έπαρση)

Η σύλληψη της σύνθεσης είναι μοναδική.

Δεν γνωρίζω εγώ – κι αν κάποιος από σας το γνωρίζει ΠΑΡΑΚΑΛΩ  να μου το πει – να έχει κανείς άλλος συλλάβει τις τέσσερις εποχές σαν τέσσερις διαφορετικές παραστάσεις στον ίδιο πίνακα. Κι όταν λέω «παραστάσεις»   εννοώ αυτό που βλέπετε σε τούτες τις 4 αναρτήσεις, που η κάθε μία στέκει από μόνη της σαν παράσταση με συγκεκριμένο θέμα αλλά και όλες μαζί αλληλοσυμπληρώνονται (αυτό θα φανεί και με την ανάρτηση ολόκληρου του πίνακα). Είμαι περήφανος – βασικά –  για τη σύλληψη του σχεδίου. Η εκτέλεσή του θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς. Αλλά είμαι περήφανος και  για την εκτέλεσή του. Ίσως στο μέλλον να το….

 Ξαναεκτελέσω το σχέδιο.

Ποιός ξέρει;…

Υ.Γ. Θα ακολουθήσει η ανάρτηση ολόκληρου του πίνακα  (δίχως μουσική)

πίνακας σε συνέχειες, μέρος γ’ – καλοκαίρι

καλοκαίρι

 

Αν θέλετε να κατεβάσετε το «καλοκαίρι»  mix μπορείτε  εδώ

 

 

πίνακας σε συνέχειες, μέρος β’ – άνοιξη

άνοιξη

Αν θέλετε να κατεβάσετε το «άνοιξη» mix, μπορείτε εδώ

πίνακας σε συνέχεις, μέρος α’ – χειμώνας

χειμώνας

  

Αν θέλετε να κατεβάσετε το «χειμώνας» mix, μπορείται εδώ

αστέρι που πέφτει

Τόσες χιλιάδες χρόνια τ’ αστέρια εκεί ψηλά .Ακλόνητα
Από κάτω εμείς οι δύστυχοι τα κοιτάμε και λέμε να πέσει κανένα να κάνουμε καμιά ευχή μπας κι αλλάξει το μαύρο ριζικό μας.
Έχετε δει αστέρι να πέφτει; Προλάβατε να κάνετε ευχή;
Είδατε πόσο γρήγορα κι αναπάντεχα τραβάνε τον κατήφορο;
Εκεί που στέκονται ψηλά και λες θα μείνουν αιώνια , ξάφνου μ’ ένα τσαφ
ούτε που τα’ δες.
Δεν θα μπορούσε άραγε εν’ αστέρι να δει ξαφνικά έναν άνθρωπο να πέφτει;
Είναι τόσο περίεργο αυτό που συμβαίνει που σκέφτομαι μήπως τ’ αστέρια που κατηφορίζουν είναι ψυχές που ευχήθηκαν να γίνουν άνθρωποι κι εμείς αυτό που βλέπουμε είναι η πραγματοποίηση της ευχής τους.

 …στον ΚτΚουκ  και στις… μεταφυσικές του τελευταία , ανησυχίες

που λοξοδρόμησαν…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρακάτω διήγημα γράφτηκε πριν 13-14 χρόνια και «ψιλοχτενίστηκε» πριν 2-3 και το πρωτοανάρτησα φέτος το Μάιο.  Είναι 10 σελίδες Α4 αλλά πιστεύω πως μετά το 10λεπτο που θα σας φάει να το διαβάσετε θα νοιώσετε μια ικανοποίηση. Αν όχι…  μπορείτε να μου τα σούρετε στα σχόλια.

Δεν ξέρω πως μου’ ρθε να το ξανααναρτήσω τώρα. Μάλλον επειδή δεν υπάρχει προφανής δημοσιογραφικός λόγος, άρα τονίζεται η επίκαιρη διαχρονικότητά του.

Κατά τ΄άλλα αν και είναι μια εντελώς φανταστική ιστορία δεν είναι διήγημα οικονομικής ή επαναστατικής φαντασίας.

Υπό κάποιες συνθήκες μπορεί να γίνει και πραγματικότητα.

Καλή ανάγνωση.

 

                         Στο τμήμα στατιστικής της γνωστής και μεγάλης  γαλακτοκομικής εταιρίας  « Ψ », ο πυρετός είχε σπάσει τα θερμόμετρα.. Υπάλληλοι έτρεχαν πέρα δώθε , πάνω κάτω, σε ζιγκ – ζαγκ ή σε ευθείες κι από γραφείο σε γραφείο. Τα κομπιούτερ ούρλιαζαν σα δαιμονισμένα.. Η αγωνία ,  ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα στα πρόσωπα των υπαλλήλων – λες μεταδοτική αρρώστια , είχε προσβάλει και τα κυκλώματα των μυστηριωδών αυτών μηχανημάτων. Ο διευθυντής του Τμήματος Στατιστικής , ο  διάσημος καθηγητής Γκαουσόπουλος, ήταν κατακόκκινος. Μελετούσε και ξαναμελετούσε τα  ιστογράμματα , έλεγχε από την αρχή πάλι και πάλι όλα τα δεδομένα , τις καμπύλες και τους περίπλοκους μαθηματικούς τύπους. Τίποτα. Δεν φαινόταν πουθενά λάθος. Όλα τα δεδομένα, οι αναλύσεις και οι γκομενάρες οι εξισώσεις του, συμφωνούσαν με το ένα και το αυτό αποτέλεσμα : ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Υπάλληλοι  του Τμήματος Μάρκετινγκ μπαινόβγαιναν στη αίθουσα της στατιστικής, κοιτούσαν τους πίνακες στις οθόνες και τραβούσαν τα μαλλιά τους. Μαθηματικοί περιωπής θρηνούσαν αγκαλιά με Ψυχολόγους παγκοσμίως αναγνωρισμένους.. Τεχνοκράτες, υπερκινητικοί και απόλυτα βέβαιοι  για τα  πάντα, ψαλίδιζαν τις γραβάτες τους και έμεναν για λεπτά ολόκληρα  ακίνητοι στις καρέκλες τους, έρμαια της απόγνωσης. Μελέτη και προγραμματισμός τόσων χρόνων έμοιαζαν να καταρρέουν. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Είναι μέρες τώρα που στην εταιρία «Ψ»  ζουν μες την αγωνία και όλοι κρέμονται από τις αναλύσεις των υπολογιστών, όπως κρέμεται ο ετοιμοθάνατος από τους γιατρούς ή τους παπάδες . Ο Δαίμων της παραφροσύνης παρακολουθούσε με ιδιαίτερη ικανοποίηση το εκπληκτικό του έργο.

   Και μια μέρα – μια αποφράδα ημέρα – ο καθηγητής Γκαουσόπουλος, μ’ ένα χαρτί στο χέρι, πήρε βαριά τα βήματά του και τράβηξε κατά το γραφείο του Προέδρου. Χτύπησε διακριτικά την πόρτα και μπήκε μέσα αργά, σκουπίζοντας  τον ιδρώτα του μ’ ένα μεταξωτό κόκκινο μαντιλάκι. Ο Πρόεδρος, τεράστιος πίσω από το τεράστιο γραφείο του, τον κοιτούσε αμίλητος με τα χέρια σταυρωμένα. Ο κ. Γκαουσόπουλος  έκατσε βαρύς σε μια πολυθρόνα..

– Λοιπόν ; Είναι αλήθεια;

η προσευχή του απελπισμένου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ακρυλικό σε καμβά

αυτοπροσωπογραφία (λεπτομέρεια)

ποδηλάτισσα

 

Πρόκειται περί ηλεκτρονικής επεξεργασίας ενός σχεδίου. Κάτι σαν σπουδή, που λέμε.

Ή κάτι σαν παιχνίδι.