στην έρημο

Όταν φτάσαν στη μέση ακριβώς της ερήμου ήπιαν και την τελευταία γουλιά από το νερό τους.
Ωραία, είπαν, και τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς ανησυχίες .
Πέταξαν τα παγούρια τους και προχώρησαν.
Κι όταν μετά από καιρό τους ρωτούσαν πως κατάφεραν να διασχίσουν την υπόλοιπη έρημο δίχως σταγόνα νερό, αυτοί απαντούσαν:

«Δεν τα καταφέραμε»

.

.

                                                                                                                                                                                                                                                                    

άθλια τετράστιχα

ΑΘΛΙΑ ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ

Στριμώχνονται οι πνοές μας
σε άθλια τετράστιχα..
Έρχονται , σμίγουν , χάνονται
κι αλλάζουν οι ζωές μας .

Σ’ ένα σταυρό υψωθήκαμε
και μας κοιτούν παιδιά  ۠
φύγαν κι όλο με μας γελούν
που δεν αναστηθήκαμε .

Εδώ Είμ’ Εγώ

   ΕΔΩ ΕΙΜ’ ΕΓΩ

Στη χώρα του «Εδώ Είμ’ Εγώ»
ζουν όλοι οι στίχοι, τα ποιήματα.
Μαζεύονται στη αγορά
χαζεύουν αναγνώστες.

Συχνά τους φασκελώνουνε
πάντα σχεδόν, τους βρίζουν,
ακούς φωνές και χάχανα
λέξεις που σε σοκάρουν.

Στη χώρα του «Εδώ Είμ’ Εγώ»
ζουν όλα τα ποιήματα.
Το μόνο πράγμα που τα ζει
είναι το αιώνιο μίσος
και πιο πολύ απ’ όλους
μισούν τους ποιητές

οικογενειακή ευτυχία

 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Ήρθαν δυο ποταμοί νερό
και φύγανε σαν ξένοι,
απ’ όλους μας στο τέλος
ένα στιχάκι μένει.

Σαν μεγαλώσουν τα παιδιά
και σα θα γίνουν άντρες,
δράκους γυρεύουν και θεριά
να ξεπαρθενευτούν.

Σαν μεγαλώσουν τα παιδιά
και γίνουνε γυναίκες
γυρεύουν ένα θησαυρό
για να τον παντρευτούν.

Κι όταν τελειώσει ο σεισμός
και πάει η γη για ύπνο,
μένουν οι νύφες μοναχές
παρθένες ως το τέλος.

Κι όταν τελειώσει κι η βροχή
και ξεραθεί το δέρμα,
βρεγμένο πέφτει το σκοινί
και στήνονται αγχόνες.

Κι απ’ όλους μας στο τέλος
ένα στιχάκι μένει :
«ενθάδε κείται ο … τάδε »
και παρακεί μια ξένη.

αντίσταση δια της ποιήσεως

Ξεκίνησε μια πρόσκληση-πρόκληση αντίσταση δια της ποιήσεως.

Πράγμα που δε λέει τίποτα. Και που λέει τόσα πολλά.

Λέει τόσα πολλά που θα ξεδιαλύνουν στην πορεία.

Εμένα με κάλεσε η renata, αν και στο shine on you crazy diamont υπάρχει ένα πιο ανοιχτό κάλεσμα.

Το μπλογκ μου το έφτιαξα αρχές Δεκέμβρη με σκοπό να παρουσιάζω τις δικές μου δημιουργίες. Ο σκοπός αυτός παραμένει.

Παρ’ όλ΄αυτά απο την αρχή ακόμα , έλεγα πως θα βρω τρόπο να »δείξω»  ένα ποίημα που τόσο πολύ αγαπώ , χρόνια τώρα. Το έχω μάλιστα και τοιχοκολλημένο απέναντί μου. Κι όμως , αδυνατώ να το αποστηθίσω. Να τώρα η ευκαιρία να σας το παρουσιάσω!

Κρίτων Αθανασούλης

ΤΑΞΙΔΙ

Κοίταξε πάνω στο κατάστρωμα

τους αδελφούς μας που γέρασαν

σε μια νύχτα.

Μας είπαν πως δεν στοχάστηκαν την παρακμή.

Δεν στοχάστηκαν ένα τέλος

μέσα σε πέλαγος απο βάσανα.

Γιατί μέσα στην πολιτεία

είχαν το κρεβάτι της ξεγνοιασιάς,

γιατί μέσα στο φως το πρωινό

έσπερναν τη φθορά και την αγωνία.

Όσοι δεν έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν

ξαγρυπνούν και στοχάζονται.

Όσοι δεν έχουν ψωμί

έχουν όνειρα

Όσοι δεν έχουν φωτιά να ζεσταθούν

έχουν ελπίδες.

Όσοι δεν έχουν ελπίδες και στοχασμούς

πεθαίνουν απο έκπληξη

γιατ’ είναι σκληρό το κακό που σε βρίσκει

απροετοίμαστο

και δυο φορές σκληρός είναι ο θάνατος

που δεν βρίσκει αντίσταση

ο ερχομός του.

Με τη σειρά μου προσκαλώ τους:

fantasma

kataramenos

misstati

Δίας

ακρυλικό σε μουσαμά (110χ80)

Το φόντο είναι ένα κολλάζ απο εφημερίδες(ευτελές) και φύλλα χρυσού(πολύτιμο).   Στο ρούχο υπάρχει επίσης κολλάζ εφημερίδων.Αυτά επειδή δεν φαίνοντα καλά στη φωτογραφία. Περισσότερα και πιο κατατοπιστικά στο παρακάτω άρθρο.

απο τον ένθρονο Δία στον ένθρονο Χριστό…και άλλα τινά

 

 

 

 

     Με μια πρώτη ματιά ο πίνακας μοιάζει να εικονίζει τον Χριστό. Με μια δεύτερη και τρίτη όμως, παρατηρείς τις τρεις Χάριτες με τα γυμνά τους κωλαράκια και τη γυμνή φτερωτή νίκη. Ο ένθερμος χριστιανός κοκκινίζει, νοιώθει τεράστια προσβολή και ο  πίνακας χαρακτηρίζεται αμέσως βλάσφημος.  Όταν του πεις πως δεν είναι ο Χριστός αλλά ο Δίας, σε κοιτάζει λες και του μίλησες κινέζικα.   

 

    Εδώ, λοιπόν, θέλω να μιλήσω για κάποια από τα στοιχεία της αρχαίας ζωγραφικής που πέρασαν και στην χριστιανική τέχνη. Το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις αλλά θα σταθώ κυρίως στην εικαστική του πλευρά.

 

    Ως γνωστόν στις τέχνες δεν συμβαίνουν παρθενογενέσεις.  Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες δεν υπήρχε ένα αυστηρά διατυπωμένο δόγμα. Υπήρχε όμως ένα διαμορφωμένο καλλιτεχνικό πλαίσιο με την δική του εικαστική γλώσσα. Ήταν απόλυτα λογικό  και αναμενόμενο, οι πρώτοι χριστιανοί ζωγράφοι να χρησιμοποιήσουν την ίδια γλώσσα και για τα λατρευτικά τους θέματα. Εξάλλου, μέχρι τον 9^ο – 10^ο αιώνα δεν υπήρχε κοινός κώδικας μεταξύ των αγιογράφων, ούτε και η στάση της εκκλησίας ήταν καθορισμένη σχετικά με την εικονουργία. Τα ζητήματα αυτά τέθηκαν κατά την εικονομαχία και λύθηκαν μέσα από φιλοσοφικές – θεολογικές αντιπαραθέσεις που κράτησαν σχεδόν διακόσια χρόνια..

    Ένα ζήτημα, για παράδειγμα, που δεν είχε λυθεί μέχρι τότε ήταν οι μορφές των αγίων, τους οποίους ο κάθε αγιογράφος ζωγράφιζε όπως τους φανταζόταν. Το Χριστό όμως τον έφτιαχναν πάντα με μακριά μαλλιά και γένια , όχι γιατί τον είχε δει κάποιος από τους πρώτους χριστιανούς ζωγράφους αλλά γιατί πολύ απλά αντέγραφαν τον Δία.  

                

   

  

 

 

 

 

Εδώ βλέπουμε μια αναπαράσταση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Δία στην Ολυμπία (Φειδίας 5^ος αι. π.Χ.) . Από αυτή την αναπαράσταση εμπνεύστηκα το Δία που ζωγράφισα. (η αναπαράσταση βρίσκεται στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα)

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πολλά στοιχεία της αρχαίας λατρείας και τέχνης πέρασαν στον χριστιανισμό και με τους αιώνες άλλα αποβλήθηκαν κι άλλα καταστάλαξαν σ’ αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία χίλια χρόνια περίπου. Προσέξτε στην παρακάτω φωτογραφία το φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του… Ποσειδώνα . (Μουσείο Bardo Τυνησία , επιδαπέδιο ψηφιδωτό 2^ος αι. μ.Χ.)       

στον Κ.

   ΣΤΟΝ  Κ.

Τι χάνω εγώ τις μέρες μου
τη μια κοντά στην άλλη ;
αφού μονάχα όταν μεθώ
φεύγει του κόσμου η ζάλη !

αν

    ΑΝ

Αν οι μέρες που περιμένουμε
έχουνε κάποιο χρώμα,
τι χρώμα έχουν άραγε
αυτές που δεν θα ’ρθούνε;

greek syrtaki with tzatziki in Zahopoulos party – σε δύο πράξεις

Αλέξης Πάτσης-Υπνοβασία (ακουαρέλα)

    πράξις  1η

                                                          Πατώ γερά, πάω στρωτά
                                                          όμως δεν βρίσκω λέξεις,
                                                          ιδανικών αυτόχειρων
                                                          γράμματα να διαβάσω.
                                                          Ο Παλαμάς δε με βοηθά,
                                                          φωνάζω Αριστοφάνη.

                                              «Πατώ στραβά, γέρνω στρωτά
                                               κανένας δεν με είδε,
                                               κοιτώ τους ψηφοφόρους μου
                                               κι όλοι χαμογελούνε.

                                              Γαμώ στραβά, πηδώ στρωτά,
                                              μήπως με πήραν μάτι;
                                              ξανακοιτάζω   δίπλα μου,
                                              πάλι χαμογελούνε.

                                              Τον Άγγελο Σικελιανό
                                              έχω υπερασπιστή μου
                                              «ιερουργώ», δεν δύναμαι
                                              να’ ρθω  για φασολάδα.

                                              Σικελιανός – Σισελιανός
                                              το ίδιο πρέπει να’ ναι.
                                              Αρχαίο πνεύμα αθάνατο
                                              γαμεί, γαμώ, το Νέο.»

                                             πράξις 2η

                                                            Αφού αποχαρακτηρίσω
                                                            τους αρχαιολογικούς χώρους
                                                            εντός των κρανίων σας
                                                            θα χτίσω γκρεμούς στα μυαλά σας
                                                            να πηδούν από κει
                                                            οι πολιτικοί σας λόγοι
                                                            τα οικονομικά σας προγράμματα
                                                            τα σοφά νομοσχέδια
                                                            κι η τυφλή δικαιοσύνη

                                                            να σκοτώνονται στα σίγουρα.

σε μιαν εκκλησιά

Αν βρεθείς πιωμένος σε μιαν εκκλησιά , μπορεί ν’ αρχίσεις ψιλή κουβέντα με τους αγίους  κι ίσως σε πάρει και το παράπονο που  αυτοί εκεί ψηλά καλοπερνάνε, ενώ εσύ, εδώ κάτω βασανίζεσαι.
Αν έχεις πιει όμως μερικά ποτηράκια παραπάνω και το μεθοσκεφτείς θα δεις πως δεν είναι ακριβώς έτσι.
Γιατί τι είναι οι άγιοι; Επιβλητικές ζωγραφιές καταδικασμένες στην ακινησία και στο ημίφως των εκκλησιών.
Ενώ εσύ…
Τι είσαι εσύ;                                                                                

                                                                                                   

που πας καλόγερε;

Κάποτε κατέφθασαν μαζί, στις πύλες του παραδείσου δυο ψυχές.
Η μία , όσο ζούσε το σώμα της, ήταν ένας σεβάσμιος μοναχός.
Η άλλη ένας έκφυλος, μέθυσος , τυχοδιώκτης και φονιάς.
Εκεί στην πύλη λοιπόν , ο καλόγερος δεν θεώρησε πως έπρεπε να τηρηθεί το πρωτόκολλο. Πήγε να περάσει κατευθείαν.
Έεεεπ ! Που πας; του φώναξε ο Πέτρος.
Μα…
Τι μα; Εσύ είσαι για την κόλαση. Ο άλλος είναι για τον παράδεισο.
ΠΩΣ;!!! αναφώνησε η ψυχή του καλόγερου
Εγώ; Εγώ που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στο θεό ; Εγώ στην κόλαση;
Ναι γιατί εσύ όλη σου τη ζωή καταπολέμησες και νίκησες τα πάθη σου.
Τον ίδιο σου τον εαυτό δηλαδή.
Είσαι ήδη μια ψυχή ανεπανόρθωτα χαλασμένη.
Τούτος εδώ όμως ακολούθησε τα πάθη του.
Και όπως θα έπρεπε να ξέρεις , ο παράδεισος είναι ένα πάθος. 

                                                                                                                      

καλή χρονιά κι ομορφονιά

                                                                                                 αυγοτέμπερα σε ξύλο

Ήρθ’ ένας μπλόγκερ νιούτσικος
με μιαν ομορφονιά
«ποια είν’ αυτή;» τον ρώτησαν
οι μπλόγκερ οι παλιοί,
«είναι η νέα χρονιά».

Μικρή, μικρή την παίρνετε
κόσμε, σχεδόν μωρό,
χάδια και κανακέματα θέλει
και μόνο αγάπη
και καθαρό ουρανό.

Κι όταν μαζί τη βόλτα σας
κάνετε μια χρονιά
πίσω να τη γυρίσετε
καλύτερη από τώρα
και πάντα ομορφονιά

αυτή τη νέα χρονιά.