ο Οδυσσέας στον άδη βλέπει το μέλλον

αααρεραγιάδες!

Δεν θέλω να πω τίποτα με τον παραπάνω τίτλο.

Απλά μου άρεσαν οι λέξεις ως ήχος.

Για πείτε το κι εσείς δυνατά:

αααρεραγιάδες!

…………………..

Καλό ε;

δεν ζω στην Ελλάδα!

Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα του σήμερα.

Ζω σε μια περήφανη χώρα που οι άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια,  υπάρχει αξιοκρατία και ομορφιά σε όλα.

Δεν γκρινιάζει κανείς και όλοι είναι χαρούμενοι και γλετζέδες.

Γλέντι έως τελικής πτώσης

(απο το κρεββάτι)

μακρινά ξαδέρφια – «μες της πόλης το χαμάμ»

μετά  ξύπνησα!

καινούριος ήλιος

Όταν μια φορά , μετά από κάποια δύση τέλειωσαν οι αχτίνες του ήλιου, βγήκε βράδυ, πανικόβλητος και άρχισε να ψάχνει στα διανυκτερεύοντα   φαρμακεία. Όλα όμως είχαν ξεμείνει από ηλιαχτίδες. Απελπισμένος , κατέφυγε σ’ ένα μπαρ κι άρχισε να τα πίνει.
Τα κοπανούσε μέχρι την ανατολή.
Και τότε είδε έκπληκτος έναν άλλο ήλιο ν’ ανατέλλει στη θέση του.
Βγήκε τρεκλίζοντας από το μπαρ και ο καινούριος ήλιος του χαμογελούσε χαιρέκακα.
Ο κόσμος στον δρόμο πήγαινε σα να μη συμβαίνει τίποτα. Κανείς  δεν κατάλαβε τη διαφορά.
Κανείς;
Δυο τρεις ποιητές που είχαν ποντάρει πάνω του έχασαν τα γραφτά τους
και – το πιο παράξενο απ’ όλα – εξαφανίστηκαν όσα τραγούδια είχαν γραφτεί μέχρι τότε για τον ήλιο.
Ούτε αυτοί που τα γράψανε , ούτε αυτοί που τα είχαν ακούσει τα θυμούνται τώρα.
Ότι τραγούδι ή ποίημα ξέρουμε για τον ήλιο έχει γραφτεί γι’ αυτόν τον καινούριο τον σφετεριστή.

τον Γιάννη Πετρίδη!!! θα τρελαθούμε τελείως;

Αν κατηγορούσαμε τους προηγούμενους κυβερνώντες για αδράνεια, ασχετοσύνη, ανικανόητα κλπ (περί των εθνικών θεμάτων ομιλώ , διότι περί των προσωπικών τους μια χαρά τα κατάφεραν),  σε τούτους εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε εκπληκτική ικανότητα και δεξιοτεχνία:

τόσο γρήγορη κατεδάφιση δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας

θέλει σωστή γνώση του πράγματος, σκληρή δουλειά, συνεχή ταξίδια στο εξωτερικό (για αναφορά και λήψη νέων διαταγών),…

Την είδηση για την απόλυση του Γιάννη Πετρίδη την πρωτοείδα στο μπλογκ  Common sense

Ψάχνοντας στο google  βρήκα ένα οργισμένο κείμενο  στο μπλογκ   Όλα χρήσιμα . Το κείμενο αυτό μάλιστα το έχουν αναπαράγει άλλα 3-4 μπλογκς. 

Μπορείτε να δείτε σχετικά κι εδώ  όπου αναφέρεται πως ετοιμάζεται συναυλία διαμαρτυρίας για το θέμα.

Μαζί λοιπόν με τους υπόλοιπους συμβασιούχους  της ΕΡΤ  που η σύμβασή τους λήγει τέλος του μήνα και δεν θα τις ξαναανανεώσουν, η μπάλα παίρνει και τον Πετρίδη. Δεν ξέρω ποιοί είναι οι υπόλοιποι, πιθανόν αξιόλογοι, αλλά ο Πετρίδης είναι κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής ραδιοφωνίας.

Η εκπομπή του «απο τις 4 στις 5»  διατηρεί κι ένα μπλογκ . Να το λινκ του    http://apotis4stis5.blogspot.com/.  Αλλά….

δεν υπάρχει πλέον!!! Δεν ξέρω τι εγινε.

Το να στερείς υλικά αγαθά απο έναν λαό είναι εξοργιστικό.

Το να του στερείς όμως πνευματικά αγαθά , εκτός απο πολύ επικίνδυνο είναι πραγματική προδοσία.

Αλλά… μπούμερανγκ είναι. Θα γυρίσει πίσω.

άδεια κουδούνια

Είχαν φύγει όλοι από χρόνια κι είχε μείνει μόνος.

Κάποια μέρα είπε να κάνει μια βόλτα από το παλιά τους σπίτια , έτσι, για να δει τα κουδούνια
Στο δρόμο αναρωτιόταν  αν θα μπορούσε τώρα , που τα ονόματα θα έχουν αλλάξει, να αναγνωρίσει τα κουμπάκια  εκείνα που τόσες φορές στο παρελθόν είχε χτυπήσει.
Φτάνοντας όμως στα παλιά εκείνα σπίτια , ανακάλυψε έκπληκτος πως κανένας δεν είχε φύγει. Τα ονόματα στα κουδούνια ήταν τα ίδια.
Αυτά  που ήξερε από χρόνια.
Έφυγε βιαστικά μ’ ένα φόβο μήπως τον είδε κανένα μάτι.

ΩΧΡΕΣ

ακρυλικό σε καμβά (60χ80)

Θεοδωράκης – Κουτσουρέλης

Μ. Θεοδωράκης – Ζορμπάς

 

Γ. Κουτσουρέλης – Κρητικό συρτάκι

Για τον Μίκη Θεοδωράκη δε νομίζω πως χρειάζεται να πούμε τίποτα. Το θέμα απο τον Ζορμπά κι αυτό πασίγνωστο. Απλά το ξαναβάζω για να γίνει ευκολότερα η σύγκριση.

Τον Γιώργο Κουτσουρέλη όμως πόσοι απο εσάς τον ξέρουν; Και πόσοι ξέρουν πως το θέμα του Ζορμπά ο Μίκης το έκλεψε απο δικό του τραγούδι;

Ακούστε τα ολόκληρα γιατί προς το τέλος αρχίζει η σκανδαλώδης αντιγραφή.

Ο Κουτσουρέλης διεκδίκησε δικαστικά τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού και τα κέρδισε. Ο Θεοδωράκης απο την άλλη έχει πει κατά καιρούς διάφορες εκδοχές μεταξύ των οποίων πως ο Κουτσουρέλης του έδωσε την άδεια (και γιατί αναφέρεται ως συνθέτης ο Μίκης; και γιατί έγιναν δικαστήρια;). Ψιλά γράμματα.

Φυσικά σκοπός μου δεν είναι καθόλου να μειώσω την αξία του Θεοδωράκη. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Περισσότερο για αποκατάσταση του Κουτσουρέλη το κάνω , γιατί ακόμα και στην Κρήτη είναι πολλοί που δεν γνωρίζουν πως είναι δικός του ο Ζορμπάς. 

Και βέβαια, για να πω πως ακόμα και οι πιο καλοί οι μαθητές καμιά φορά πιάνονται αδιάβαστοι και καταφεύγουν στο πανάρχαιο άθλημα της αντιγραφής.

 

Εγώ το περίφημο και περιβόητο  «Κρητικό συρτάκι», που δεν ξέρω αν πρέπει να το αναφέρω τώρα , μου το εκμεταλεύτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης , το εμπνεύστηκα στο κρεβάτι μεταξύ ύπνου και μη. Μεσοκοιμώμουν. Θυμάμαι που σηκώθηκα αυτομάτως, πήγα κι επιασα το λαγούτο μου κι άρχισα να ψάχνω και κάπως βιαστικά μη τυχόν και μου φύγουν απ΄το μυαλό αυτές οι νότες, που μου ήρθαν όπως προείπα, μεταξύ ύπνου και μη. Πράγματι σταθεροποίησα τις βασικές φωνές και μετά απο ειδική μελέτη και όταν βρισκόμουν σε κατάλληλη ψυχική διάθεση  το τελειοποίησα και παρουσίασα τη σύνθεση που την ηχογράφησα σε δίσκο στην Κολούμπια το 1950  σαν «Αρμενοχωριανό συρτό»  και μετά το ξαναηχογράφησα με τίτλο «Κρητικό  συρτάκι»    το  1953 

Γ. Κουτσουρέλης                                                                               

κρίση (ορισμός)

Κρίση ονομάζουμε τη στιγμή εκείνη κατά την οποία, ενώ ετοιμαζόμαστε να πατήσουμε το καζανάκι, κοιτάζουμε τη λεκάνη με αποστροφή.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή το απολαμβάναμε!

 

 

 

 

 

 

Μέδουσα   (του Καραβάτζιο ρε παιδιά!)

δεν θα περά- δεν θα περάσει η κρίση

    

    Στην γειτονιά μου την παλιά, είχα ένα φίλο  που έπαιζε τ’ ακορντεόν και μου έλεγε πως μπερδέψαμε τη λέξη «καλοπέραση» με τη λέξη «ευτυχία».  Σφιχτοδέσαμε την προσωπική μας ευτυχία με τη τσέπη μας  και την πνίγουμε καθημερινά, χρόνια τώρα. 

Προσδώσαμε στα υλικά αγαθά πνευματικές αξίες που δεν τις έχουν και βαφτίσαμε κρίση την μείωση της καταναλωτικής μας δύναμης. Φάγαμε αμάσητο το παραμύθι του μηχανιστικού μας κόσμου,  που θέλει να έχει αξία μόνο ότι μετριέται. Πετάξαμε τα παλιά μας φωτιστικά  (μαζί με τη συναισθηματική τους αξία που κουβαλούσαν) και που η τιμή τους δεν πιάνει ούτε ένα ευρώ και αγοράσαμε πανάκριβα καινούρια, να φωτίζουν το πνευματικό μας κενό.

Κι επειδή δεν μπορούμε να φτιάξουμε ζυγαριά που να μετρά τα πνευματικά μεγέθη, επινοήσαμε βραβεία: Νόμπελ, Όσκαρ, κρατικά βραβεία, τηλεοπτικά, φεστιβάλ κινηματογράφου, στατιστικές για τις πωλήσεις βιβλίων, ταινιών, μουσικής,…. 

Βαφτίσαμε κρίση την αυξημένη τιμή της ντομάτας την ίδια στιγμή που κρυφοζηλεύουμε για την οικονομική μας αδυναμία να σκορπίσουμε τα λεφτά μας σε γαρύφαλλα στο πρώτο σκυλάδικο που θα συναντήσουμε.

Για την πνευματική κατάντια δεκαετιών τώρα, δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς, δεν έγινε καμιά απεργία, ούτε καμιά εκδήλωση υποστήριξης υπέρ αναξιοπαθούντων ποιητών!

Το υπουργείο «πολιτισμού» χτίζει μουσεία για τους τουρίστες και διοργανώνει φεστιβάλ βάσει ισολογισμών. Όλα  πρέπει να μετρούνται. Τόσα λεφτά μπαίνουν, τόσα βγαίνουν.  

Το τωρινό χάλι δεν είναι καινούριο. Είναι πολύ παλιό. Τώρα βλέπουμε μόνο μια κορύφωση.

Οι γενιές των πατεράδων μας και των παππούδων μας ίσως είχαν μια δικαιολογία που έδωσαν τόση σημασία στην απόκτηση υλικών αγαθών, γιατί έζησαν σε μεγάλη φτώχια και σε μόνιμη οικονομική ανασφάλεια. Εμείς τι δικαιολογία έχουμε;

Παραδοθήκαμε αμαχητί στην προπαγάνδα των πολιτικάντηδων και της τηλεόρασης και πέσαμε άδοξα θύματα της προμελετημένης πλύσης εγκεφάλου. Τώρα  θέλουμε να τους δούμε κρεμασμένους στην πλατεία για να ικανοποιήσουμε κι άλλα από τα άγρια ένστικτά μας. 

Συνεχίζουμε να ψάχνουμε   σε λάθος δρόμο την ευτυχία μας (μήπως για κάποιους είναι άγνωστη λέξη;) 

Δεν δέχομαι πως υπάρχει κρίση. Παρακμή υπάρχει σε όλα τα επίπεδα και υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο κρατούμε σφιχτοδεμένη την ευτυχία με την τσέπη μας. 

Αυτά έλεγε εκείνος ο φίλος και τ’  αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει:

«δεν θα περά- δεν θα περάσει η κρίση»

άδεια δωμάτια

ακρυλικό σε καμβά  (80χ100)

μια μικροπαντρεμένη

Νίκος Ξυλούρης – Ήτανε μια φορά

(Σταύρου Ξαρχάκου – Κώστα Φέρρη)

 

χρωματιστά μολύβια, πενάκια, μαρκαδόροι, στυλό σε χαρτόνι  (30χ30)

Τζιμάκης (Γιώργος Τζαγκαράκης)

Bατολακιανός του Ναύτη

 

νέος Γραμβουσιανός του Τζέκα

 

στ΄αραχνιασμένο μνήμα μου (Στ.  Φουσταλιέρη)

 

συρτός της θάλασσας  (Γ. Κουτσουρέλη)

πενάκι και μολύβια σε χαρτί (19χ29)

 

περισσότερα για τον Τζιμάκη εδώ