κλικ εδώ
22 Ιον. 2011 12 Σχόλια
in αταξινόμητα
Αγαπητοί φίλοι, θαυμαστές και θαυμάστριες του Σωλομάντζαρου, ξέρω πως σας έχω λείψει φριχτά τους τελευταίους μήνες.
Όπως θα έχετε παρα τη ρήσει το μπλογκ υπολειτουργεί.
Ο προ τρισιμισιετίας ενθουσιασμός μου έχει ξεφουσκώσει.
Όσο πάει και απομακρύνομαι από το Ίντερνετ. Από το facebook μου στέλνουν συνέχεια μηνύματα και με ρωτάνε αν είμαι καλά γιατί έχω 5 μέρες λέει, να μπω κι έχω χάσει πολλά πράγματα.
Δεν έχω πια όρεξη ούτε για μπλογκότσαρκα. Ίσως αυτό στεναχωρεί κάποιους φίλους (αυτό δεν το λέω ειρωνικά και αυτά τα χρόνια ξέρουμε ποιοι δεθήκαμε περισσότερο), αλλά μάλλον περνάω τη φάση μου.
Μου έχει φύγει ακόμα και η διάθεση να κάνω σχόλια ή να απαντάω σε αυτά. Γι΄ αυτό ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν δεν απαντήσω σε σχόλιά σας. Σκέφτομαι ακόμα και να κλείσω τη φόρμα των σχολίων , αλλά δεν ξέρω αν είναι και σωστό κάτι τέτοιο.
Τέλος πάντων η «επαφή» μας δεν θα χαθεί ολότελα.
Από Πέμπτη 23 Ιουνίου , ξεκινάω να γράφω μια στήλη σε μία τοπική εφημερίδα την Κρητική Επιθεώρηση. Η εφημερίδα έχει και δικό της ιστότοπο κι έτσι κάθε βδομάδα θα βάζω το λινκ που θα παραπέμπει στο κείμενό μου που θα έχει δημοσιευτεί.
Η αλήθεια είναι πως μου λείπετε , αλλά διαφορετικά πράγματα έχουν βάλει άλλες προτεραιότητες. Εν καιρώ ίσως ξαναποκτήσουμε την πρότερη επαφή μας.
Α, η στήλη στην εφημερίδα θα λέγεται «η γανάρα»
01 Ιον. 2011 12 Σχόλια
in σκέψεις..., ΜΟΥΣΙΚΗ
«Μη μου το πεις, οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις, για πάντα φύγαν…»
Έχω κι εγώ έναν τέτοιο παλιό φίλο που , κάποτε, για πάντα έφυγε, κάπου εκεί στην δεκαετία του ΄80 .Τον έλεγαν Διονύση Σαββόπουλο.
Φυσικά, στεναχωρήθηκα για την απώλεια. Περισσότερο όμως με πείραξε που – σχεδόν αμέσως με την εν λόγω απώλεια – εμφανίστηκε ένας τύπος με το ίδιο όνομα και παρόμοια φάτσα που άρχισε να καπηλεύεται το έργο του παλιού μου φίλου.
Υπάρχει ακόμα αυτός ο τύπος και προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους πως είναι ο ίδιος Σαββόπουλος με αυτόν τον παλιό μου φίλο. Αλλά δεν είναι. Αυτός είναι κάποιος άλλος άνθρωπος. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει κι έχει κοροϊδέψει τόσο κόσμο. Μου θυμίζει εκείνο το μυθιστόρημα του Ανρί Τρουαγιά «Ο νεκρός κυριεύει τον ζωντανό»…
μα μιλάτε σοβαρά;