το καρναβάλι των Ελλήνων

του ανταποκριτή μας ΣολωΜάντζαρου

Μεγαλειώδης παρέλαση πραγματοποιήθηκε και φέτος στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή τον εθνικό εορτασμό της Αποκριάς. Μιλιούνια κόσμος απ’ όλο τον κόσμο, είχε συγκεντρωθεί από νωρίς στην λεωφόρο Αμαλίας και στην Πανεπιστημίου. Αλβανοί, Κινέζοι, Πακιστανοί, Ινδοί, Σύριοι, Λίβυοι, Βούλγαροι, Ρώσοι, Ουκρανοί, Σέρβοι, αλλά και πάρα πολλοί δυτικοευρωπέη συνέρρευσαν από παντού για να παρακολουθήσουν το καρναβάλι των Ελλήνων. Στην εξέδρα των επιασήμων βρίσκονταν εκπρόσωποι της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλοι με τα αγαπημένα τους καφροικίδια. Άλλος το γουρουνάκι του, άλλος τις κοτούλες του, άλλος τον Έλληνά του, τη γελάδα του ή το ντόπερμαν. Ο Γερμανός διπλωμάτης κρατούσε ένα βάζο με τα αγαπημένα του σκουλήκια. Κυανοκέφαλοι του ΟΗΕ περιφουρνούσαν την παρέλαση ενώ την όλη εκδήλωση κάλυπτε το CNN, το BBC, το Αλ Τζαζίρα και τα μεγαλύτερα παγκοσμίως, τηλεοπτικά τανάλια.

Και η παρέλαση ξεκίνησε με πρώτη την ομάδα του Ψυχιατρείου της Βουλής.

Eντουάρντο Γκαλεάνο – Ένας κόσμος ανάποδα

Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι. Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακυρήξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακυρήχθηκε ποτέ; Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα; Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:

Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη.

Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα.

Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση.

Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων.

Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν.

Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν.

Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν.

Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.

Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς.

Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί.

Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις.

Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του.

Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη.

Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο.

Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.

Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου.

Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.

Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου.

Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.

Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.

Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσυς δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.

Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.

Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού.

Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης.

Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα.

Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ».

Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές.

Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν πολύ.

Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.

Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και γ**ημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YqzBif2SHU0

το βιντέκι είναι λίγο μεγάλο, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο να το δει κανείς όλο

φώτα πορείας

ακρυλικό σε λινάτσα (περίπου 22χ45)

συνταγή ιατρού

Ο κύριος Γιώργος, με τα πολλά, αποφάσισε να πάει στο γιατρό. Ο γιατρός Βελονάκης, υπέρμαχος των στατιστικών μετρήσεων και μέγας θαυμαστής του Νικολακόπουλου, συνήθιζε να εξετάζει τους ασθενείς του ομαδικά. Ο κ. Γιώργος βρέθηκε μαζί με άλλους έξι.
«Με το τρία θα βήξετε όλοι μαζί»
Και οι εφτά άρχισαν να βήχουν ενώ ο γιατρός με μια ειδική ηλεκτρική σκούπα, που την κράδαινε μπροστά τους, μάζευε τον βηχερό αέρα και τον έστελνε για ανάλυση στο μηχάνημα. Μετά έβαλε το πιεσόμετρο σε έναν απ’ όλους, τους είπε να πιαστούν χέρι, χέρι και μέτρησε ολονών την πίεση. Ύστερα έβαλε το στηθοσκόπιο στον κ. Γιώργο, ο οποίος κρατούσε την αναπνοή του, ενώ οι υπόλοιποι έπαιρναν βαθιές ανάσες. Στο τέλος φταρνίστηκαν όλοι μαζί σε ένα πανί, το οποίο επίσης πήγε στο μηχάνημα για ανάλυση.

ζωγραφιές παιδιών 2

ζωγραφιές παιδιών 1

Το πρώτο έργο είναι ομαδική δουλειά  τεσσάρων παιδιών 5, 6, και 7 χρονών  (50χ90)

Τα υπόλοιπα παιδιών6, 7 , 10 και 11 χρονών  και είναι ακρυλικά σε καμβά περίπου 22χ40

 

κόντρα μπάσο 2 (και 1)

ακρυλικό σε καμβά  και σπάγκος  (για χαρταετό)  , (31χ44)

παραθέτω πάλι και το κόντρα μπάσο 1 με την προσθήκη κλειδαριάς και ρόπτρου

 

 

ακρυλικό σε καμβά και αλάτι (31χ44)

ονειροΚρήτης

αφιερωμένο στον chrismos

 

Εγώ ο Γαναρογραφιάς, ο συμπότης υμών και ο συγκοινωνός και συμμέτοχος εις το γλέντι το τρικούβερτο το προχτεσινό, εις χωρίον ονόματι Λευκόπατος – χωρίον της Κρήτης – άμα το πέρας της κραιπάλης, ξημερώματα, δυο μέρες μετά δηλαδή, πήρα δρόμους και σοκάκια να γυρίσω σπίτι μου.

Ένθεος πνεύματος αλκοολικού, κοινώς φυσέκι, στο δρόμο μεν πατούσα, αλλά συχνά κι απο πατούσα. Και βήμα, βήμα, ζάλο, ζάλο, μέσα στο μισοσκόταδο, χάθηκα στα λιόφυτα και βρέθηκα σε σπήλαιο μικρό και μέγα. Δαυλί τση μεθιάς από την κορφή ως τα νύχια, απόκαμα σε βράχο μαλακό, εντός του σπηλαίου. Άμα τη αφίξει μου, λύκοι, αρκούδες, λέοντες, φίδια, σκορπιοί και όλα τα ζούμπερα του σπηλίου, μόλις μύρισαν τα χνώτα μου, έφυγαν έντρομα, τρέχοντας και σκούζοντας. Κι έπεσα πέσιμο βαθύ στον μαλακό τον βράχο. Κι έχοντας πιεί στο γλέντι το τρικούβερτο, το προχθεσινό, 666 ρακές (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ: εξακόσιες εξήντα έξι ρακές) είδα τον ουρανό σφοντύλι και είδα όραμα μεγάλο , σφόδρα προφητικό.

κόντρα μπάσο 1

the AL. VA.VA.KO BAND

Εκείνη την Παρασκευή τη VAσω την έπιασε βαρεμάρα στο μάθημα ζωγραφικής. Της έδωσα τότε έναν τελαρωμένο καμβά και της είπα να σχεδιάσει  με το μολύβι έναν μουσικό.

 «Μα κύριε δεν  ξέρω. Δεν μπορώ κλπ.»

«Φτιάξ τον όπως θες»

Τελικά έφτιαξε το σχέδιο του μεσαίου. Μετά ζήλεψε κι ο αδερφός της ο VΑσίλης και σχεδίασε άλλους δυο μουσικούς. Μετά ζήλεψε κι ο ΚΟστής κι έφτιαξε κι αυτός άλλους δύο.  Μιλάω για παιδιά 11 και 12 χρονών. Και μετά που φύγανε έπιασα κι εγώ ( ο ALέξανδρος) και έβαλα χρώμα στο σχέδιό τους.

Και ιδού το αποτέλεσμα

ακρυλικό σε καμβά (30χ44)

εμείς οι δυο οι φίλοι (του ρεπορτάζ οι σκύλοι)

Ο Σωκράτης Ξετρυπίδης κι ο Θωμάς Καραμεσκίνης ήταν κολλητοί από το σχολείο.

Λίγο αλητάμπουρες – είναι αλήθεια – ήταν από μικροί. Ρουφιάνοι όμως ποτέ. Το’ καμε τώρα ο διάολος κι έγιναν και οι δύο δημοσιογράφοι. Και τα’ φερε έτσι η τύχη να δουλεύουν και οι δυο στην ίδια εφημερίδα. Ο Σωκράτης στο πολιτιστικό ρεπορτάζ κι ο Θωμάς στο πολιτικό. Ήταν πολύ καλοί, αν και συχνά τους κατηγορούσαν για ανορθόδοξες μεθόδους. Η βασική τους μέθοδος πάντως, ήταν ο κοριός. Είχαν κάνει διατριβή πάνω στο θέμα. Δεν τους έπιανε κανείς.

– Τι έγινε Θωμάκο; Βιαστικό σε βρίσκω σήμερα.

Mουντάκης και Ανδρουλάκης στο Badminton

κι ένα μικρό δείγμα κάποιων έργων που «έντυσαν» την παράσταση

 

Η αξία των μουσικών ήταν και είναι, δεδομένη. Απο μουσικής άποψης και σε συνδυασμό με τα τραγούδια του Μουντάκη που

επιλέχτηκαν,ήταν νομίζω εκπληκτική η βραδιά. Ο προβληματισμός μου ήταν εξ΄αρχής κατά πόσο τα έργα μου θα κολλούσαν

με το μουσικό εγχείρημα. Απ’ ότι φαίνεται, κόλλησαν μια χαρά.

Εξάλλου, οι κρητικές ήταν πολύ καλές!