secret combi ναι ζώον (σπουδή για ένα δημοτικό τραγούδι)

αφιερωμένο στον ΚτΚουΚ και στον κουμπάρο

.

Αρχή παραμυθιού καλησπέρα σας

Στο μπαούλο έχω κρυμμένο
μυστικό κομπινεζόν
κι έτσι λέω να το πέμψω
κι εγώ στη Γιουροβιζιόν.

Θ’ αρματώσω τη Μαλάμω
την καλή μου τη φοράδα
και με το κομπινεζάκι
θα δοξάσω την Ελλάδα.

Τα πουλιά λαλούν και κράζουν
«γεια σου βρε Μαλάμω γεια
πήγαινε να μας δοξάσεις
και μαζί σου η κλεφτουριά»

Κι από μακριά, έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους,
τσακάλια, ύαινες, νυφίτσες και πολιτικοί.
Από μακριά τη φασκελώνουν κι από κοντά της λένε.

«Γεια σου Μά, Μα,-Μά, Μαλάμω»
«Δε με λένε Μαλάμω,
μον’ με λεν Μαλάμω Τούρτα
κι όλους θα τους ρίξω χάμω.

Με το ροζ κομπινεζάκι
παίρνει φόρα η φοράδα
ξετρελαίνονται οι γαϊδάροι
και γκαρίζουν στη λιακάδα.

Τρία πουλάκια κάθονταν
γλυκολαλούν και λέουν
«Είσαι γλύκα είσαι τρέλα
με τη ροζ τη φουστανέλα
πάρε το βραβείο κι έλα!»

Μα τη ρίξαν στο χορτάρι
με τα «όλε» και τα «χάιντε»
το πήρε άλλος γάιδαρος
ο – πως τον λεν;- Μπιν Λάντεν. 

Ήμουνα κι εγώ εκεί μ΄ένα κόκκινο βρακί.
 

προς κουμπάρο, σολωμάντζαρου η απάντηση

Ήταν να αναρτήσω κάτι στίχους μου απόψε.

Θεώρησα όμως πιο σημαντικό να συνεχιστεί αυτή η κουβέντα που άρχισε με αφορμή τα σχόλια του «κουμπάρου» στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου «στην ‘αμμο»

Ας δούμε και λίγο το θεωρητικόν της υπόθεσής μας.

στην άμμο

 

Εγώ να φύγω ήθελα
να ψάξω για πατρίδα
Στην άμμο που γεννήθηκα
ρίζα πουλιού δεν πιάνει
Ούτε και σπίτι ανθρώπινο
βρίσκει γερά θεμέλια
Ρίχνω μια σκάλα μες το φως
μπαίνω σ’ ένα καράβι
Μ’ απ’ την αλμύρα την πολύ
σκουριάσανε τα χρόνια
Σκορπίσανε τα πόδια μου
σαν τον αφρό στην άμμο
Βάζω τα χέρια μου μπροστά
και με τραβούνε φύκια
Σηκώνω το κεφάλι μου
με ρούφηξε το κύμα.
Γίνομαι πέτρα στο βυθό
μπερδεύομαι στα δίχτυα
Κάτι ψαράδες με πετούν
πάλι γυρνώ στην άμμο.

χωρισμόσ

λίγα λόγια για τον πίνακα «χωρισμόσ»

Ο κύκλος που περιβάλει τους δύο αγγέλους που χωρίζουν, είναι φτιαγμένος από χιλιάδες στίγματα ασημένιου χρώματος και στην πραγματικότητα είναι ανάγλυφος.
Βέβαια το κέντρο του μαυρίζει και μόνο στην περιφέρεια έχει μείνει καθαρό ασήμι.
Κάτω, δεξιά και αριστερά υπάρχουν δυο διακοσμητικά τέταρτα κύκλου. Στην αγιογραφία από τέτοια διακοσμητικά βγαίνει το χέρι του θεού που ευλογεί κάποιον άγιο ή  αγία, συνήθως σε σκηνή που αφορά κάποιο περιστατικό της ζωής τους.
Εδώ χέρι θεού δεν υπάρχει. Έτσι , τα διακοσμητικά αυτά συμβολίζουν απλά τον ουρανό.
Στην πάνω μεριά του πίνακα, υπάρχουν σπίτια και δέντρα ανάποδα. Ως γνωστόν τα σπίτια και τα δέντρα πατούν στη γη.
Ένα τέτοιο θέμα δεν επιτρέπει και πολλές αναγνώσεις παρά μόνο διαφορετικές συγκινήσεις και ονειροπολήσεις.
Γι’ αυτό και το «χωρισμόσ» γράφτηκε επίτηδες με μεγάλα γράμματα έτσι ώστε να μην τύχει ποτέ και κρεμαστεί ο πίνακας ανάποδα είτε από λάθος, είτε από σφάλμα.
(γιατί «σ» αντί «ς» μη με ρωτάτε, δεν ξέρω)
Όταν ξεκίνησα να κάνω το σχέδιο, η αρχική μου σκέψη ήταν να φτιάξω έναν πίνακα που θα τον ονομάσω «Η πτώση του Εωσφόρου».  Γι΄ αυτό και τα φτερά.  Μετά , όταν μου είπαν να δώσω έναν πίνακα για μια έκθεση με Κρήτες ζωγράφους, ήθελα να φτιάξω αυτόν, αλλά έκρινα , πως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να θίξω τα χριστιανικά  ταμπού της μικρής ετούτης κοινωνίας. Έτσι, σκέφτηκα να τον ονομάσω «Ο χωρισμός των αγγέλων» , όπου η λέξη «χωρισμός» θα έχει και την έννοια του «ξεχωρισμός» (βίαιος).
Στην πορεία πήρε στο μυαλό μου ερωτικές προεκτάσεις το θέμα και κατέληξα στο σκέτο «χωρισμόσ» που πιστεύω περιλαμβάνει όλες τις παραπάνω περιπτώσεις.(ξαναλέω, πραγματικά δεν ξέρω γιατί «σ», αντί «ς»)
Αφού , λοιπόν – όπως είπαμε –  η γη είναι πάνω και ο ουρανός κάτω το ερώτημα που μπαίνει – και που από κει  ξεκίνησε η όλη ιδέα του πίνακα – είναι «ποιος πάει πάνω και ποιος κάτω;»
Μην προσπαθήσετε να απαντήσετε διότι:
α) Αν είστε ειλικρινείς θα δείτε πως δεν ξέρετε την απάντηση
β) Θα σας χαλάσει το όνειρο.(καλό ή κακό)
.
Υστερόγραφο: Ο πίνακας αγοράστηκε πριν ένα χρόνο από κάποιο γνωστό μου σε μια έκθεση που έκανα στο Ρέθυμνο. Αφού είχε αποφασίσει πως τον θέλει σίγουρα, πήγα να του πω δυο λόγια για τον πίνακα. Αυτά περίπου που έγραψα παραπάνω.
«Όχι! Όχι! Όχι!  Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα. Μπορώ; Εσείς οι καλλιτέχνες είστε  παλαβοί. Κι άμα μου πεις καμιά μαλακία και μου γκρεμίσεις ότι εγώ φαντάστηκα βλέποντάς τον;»

 

όλα θα ΄ρθούν

  ΟΛΑ ΘΑ ΄ΡΘΟΥΝ

Πρόσεχε!
φαντασιόπληκτε καλλιτέχνη
γιατί
όλα θα ‘ ρθούν
ονειροπόλε  καλλιτέχνη
γιατί
τα όνειρα
δεν γεννιούνται και πεθαίνουν
μόνο μέσα στο μυαλό σου
δεν τρώνε
μόνο απ΄ την ψυχή σου.

Όλα όσα φαντάστηκες
 θα΄ ρθούν
άτυχε άνθρωπε.

Και τότε
δεν θα΄ χεις χαρτί
να γράψεις κάτι
ή μια κιθάρα
ή μια κάμερα
χρώματα και πινέλα
δεν θα΄ χεις
σώμα για χορό
ή μάσκα σε σανίδι
ούτε πέτρα να σκαλίσεις
έστω με τα νύχια…
δεν θα΄ χεις νύχια

Όλα θα΄ ρθούν
κι όταν φωνάζεις
βοήθεια
δεν θα΄ χεις
τίποτα.    

χωρισμός

 

Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της  – σκέτο – ε και του ΓΙΩΡΓΟΥ

αναρτώ τους παρόντες στίχους χειρόγραφους.

 

 

Καλώ κι εγώ να μας δείξουν τα χειρόγραφά τους

 τη φαίδρα φις

τον ktkouk

τη Μαρία Νικολάου

και 123 λέξεις .

Mη ξεχνάμε στο τέλος να γράφουμε και τον σύνδεσμο

http://autographcollectors.blogspot.com/

για την περισυλλογη των χειρογράφων.

 

ενοικιάζεται

  ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Το μάνατζμεντ, το μάρκετινγκ
διόλου δεν είν’ αηδίες
κι απ’ όταν αποφάσισε
να κάνει μπίζνες ο θεός
εβγήκαν οι θρησκείες.

Δεν είμαστ’ όλοι τυχεροί
να’ χουμ’ έναν πλανήτη,
σαν τον Μικρό τον Πρίγκιπα,
που όλο το σύμπαν κι αν γυρνά
έχει δικό του σπίτι.

Τα μέρη όπου ζούμ’ εμείς
θεός τα έχει χτίσει
και με το έτσι θέλω του
νοικάρηδες μας έκανε
τρελά να κονομήσει.

Το νοίκι είναι πανάκριβο
γιατί έχει η γη άλλη χάρη
κι άμα δεν το πληρώσουμε
έξωση κάνει ο θεός ,
ο διάολος θα μας πάρει.

ας ζήσουμε

   ΑΣ ΖΗΣΟΥΜΕ

Έτσι σκιές ας μείνουμε
μέσα στο φως του ηλίου
κι όταν τον κόσμο αφήσουμε
μιαν ώρα ενός Μαΐου,
τότε να ζήσουμε.

Εδώ τα έργα μας μικρά
κι εμείς απαρατήρητοι
περνούμε και χανόμαστε
σε γνώμη αναντίρρητη
και όλο αλλού βρισκόμαστε .

Εδώ περνούμε σα σκιές
κανείς δεν μας προσέχει
μέσα στο σκουριασμένο φως
εμάς ποιος μας αντέχει ;
κανείς , ούτ’ αδερφός.

Εδώ σκορπά ο λόγος μας
στον άνεμο και πάει,
οι μουσικές μας θλιβερές
τ’ αυτί δεν τις χωράει,
θλιβόμαστε και στις χαρές.

Εδώ η ψυχή μας νοσταλγεί
μόνο τη νοσταλγία
γιατί ποτέ δε ζήσαμε
παρά στη φαντασία,
γι ‘ άλλο δεν προσπαθήσαμε.

Γι ‘ αυτό σκιές να μείνουμε
μέσα στο φως του ηλίου
κι όταν τον κόσμο αφήσουμε
την ώρα του Μαΐου
τότε … ας  ζήσουμε.