Η χρονιά τελειώνει και η επόμενη αρχίζει με ένα δίλημμα : τι είναι πιο εξευτελιστικό για έναν άνθρωπο, να βγαίνει στη ζητιανιά ή να ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει;
Με τη μικρή μου κόρη έχουμε συναντήσει αρκετούς ζητιάνους τελευταία. Προχτές όμως είδαμε κι έναν άνθρωπο να ψάχνει τους κάδους των σκουπιδιών. Έβγαζε διάφορα και τα «έλεγχε». Από έναν ανέσυρε ένα κουτί ζαχαροπλαστείου, το άνοιξε και κάτι άρχισε να τρώει.
Στο Ρέθυμνο έγινε αυτό.
Σε τούτον εδώ τον πλανήτη οι χρονιές μπαίνουν και βγαίνουν σαν τη βελόνα της ραπτομηχανής, που γαζώνει ένα ρούχο στο οποίο κανείς δε βολεύεται.
Την παρούσα ελληνική μελαγχολία μας , η παγκόσμια ιστορία θα την καταγράψει το πολύ σε μια παράγραφο. Την προσωπική μας μελαγχολία καθόλου.
Δεν είναι ότι μάθαμε στα πολλά και τώρα μας πέφτουν λίγα τα … λίγα.
Είναι ότι ξεμάθαμε ν΄ αφουγκραζόμαστε τον διπλανό μας. Κι αυτός ξέμαθε να αναγνωρίζει σε μας τον εαυτό του. Κι έτσι γίναμε μόνοι. Και ξέρουμε ότι στα δύσκολα, δύσκολα θα βρούμε βοήθεια.
Οι πόρτες είναι εκεί, δίπλα. Αλλά δεν τις χτυπάμε. Προτιμάμε ν’ ανοίγουμε τους κάδους των σκουπιδιών.
Τι να ευχηθεί κανείς για τη νέα χρονιά; Ο κατάλογος είναι μακρύς και τα’ αστέρια που πέφτουν λίγα.
Καλύτερα να μην ευχηθούμε τίποτα και, απλά, με ένα χαμόγελο ν’ αρχίσουμε να συστηνόμαστε στους ανθρώπους.
σολωμάντζαρος .............. δια χειρός 
μα μιλάτε σοβαρά;