οικογενειακή προσευχή

ακρυλικό σε καμβά  (60χ80)

μοιρολόι

ακρυλικό σε καμβά 60χ80

φίλοι στο facebook

  

 Πριν λίγους μήνες έφτιαξα μια ιστοσελίδα. Δεν αρκεί όμως μόνο να την φτιάξεις . Πρέπει και να την προωθήσεις. Γι’ αυτό το λόγο, οι γνώστες επί των σχετικών ζητημάτων μου έλεγαν εξ’ αρχής πως πρέπει να ανοίξω παρτίδες με το facebook. Δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα αλλά στην πορεία διαπίστωσα πως έχουν δίκιο. Το ανέβαλα όμως και όλο το ανέβαλα…

   Μέχρι που τις προάλλες το πήρα απόφαση. Ήταν απίστευτα εύκολο. Σα να έκανα κάτι που το ήξερα καλά! Και – εκπληκτικό –  μέσα σε καμιά ώρα είχα ξετρυπώσει πάνω από είκοσι φίλους, παλιούς γνωστούς, ξεχασμένους συμμαθητές, χαμένους συμφοιτητές, παλιές παρέες… Κάθε τρεις και λίγο μου έβγαιναν ειδοποιήσεις «είναι πιθανό κάποιοι από τους παρακάτω να είναι φίλοι σας»  και να κάτι φωτογραφίες με ονόματα. Και πράγματι, κάποιοι ήταν φίλοι μου και γνωστοί. «θέλεις να κάνεις φίλο τον/την τάδε;», «ναι» Αποστολή αίτησης – εκκρεμεί αποδοχή. «στείλτε μήνυμα στον/στην τάδε».  «Ρε χαμένε κι εσύ εδώ; Εγώ πριν λίγο γράφτηκα»

   Πίσω στο προφίλ μου και να’ σου κι άλλα ονόματα και φωτογραφίες πιθανών φίλων μου. Κι άλλες αιτήσεις φιλίας από μέρους μου κι άλλα μηνύματα. Παλιοί κολλητοί που έχω  χρόνια να τους δω, άλλου είδα φωτογραφίες από το γάμο του που δεν είχα πάει, με τον άλλο ούτε στο τηλέφωνο δε μιλάμε, άλλοι πάλι γνωστά ονόματα αγνώριστες φωτογραφίες.

   Έψαξα και κάποιους/κάποιες αλλά δεν τους βρήκα.

   Πάλι καλά!

   Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Έκλεισα το facebook , έκλεισα το internet , έκλεισα και το laptop.

Σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο εργαστήριο. Είχα μια – αρχικά ανεξήγητη – μελαγχολία.

–         Μα τι έκανα; Έστειλα αιτήσεις στους φίλους μου για να γίνουν φίλοι μου;!

–         Ένα παιχνίδι είναι, μην το παίρνεις και πολύ στα σοβαρά.

–         Κι αν απορρίψουν την αίτηση;……………….

ομοιοκαταληξία

των Ελλήνων οι αγώνες

Σκέψεις σαν την παρακάτω είναι βαριές κουβέντες. Θένε έμπειρους γραφιάδες και επαγγελματίες του είδους. Κι όχι να τις πετάς έτσι, σε μια δυο παραγράφους. Είναι σα να θες να δεις την Ακρόπολη – να πούμε – από το Google  Earth. Εδώ χρειάζεται σκληρή δουλειά στον στοχασμό και πολυ-τομική ανάλυση.

Εγώ όμως, που δεν είμαι ούτε αναλυτής ούτε σκληρός δουλευτής αλλά παρα-θεριστής  σκέψεων, λέω πως: 

Σε τούτα τα Βαλκάνια και μέχρι λίγο πριν από τούτο τον αιώνα, οι αγώνες μας γίνονταν κυρίως για την ελευθερία. Διεκδίκηση της ελευθερίας, προάσπιση της ελευθερίας, απελευθέρωση. Από ομόλαλους και αλλόλαλους δυνάστες. Περισσότερη ελευθερία. Ελευθερία για μας, ελευθερία για τους άλλους κι άλλη ελευθερία… Ελευθερία. 

Τα τελευταία χρόνια οι αγώνες μας γίνονται κυρίως για τα λεφτά. Κι άλλα λεφτά και μη μας παίρνετε τα λεφτά και δώστε μας πιο πολλά λεφτά. Μην κόβετε τα συντάξεις, μην κόβετε τους μισθούς, αυξήστε τους μισθούς. Ποιος έφαγε τα λεφτά; Είναι πολλά τα λεφτά. Δώστε μας λεφτά. Είναι ακριβά τα προϊόντα και δεν έχουμε λεφτά. Είναι λίγα τα λεφτά. Θέλουμε λεφτά κι άλλα λεφτά… Λεφτά.

του έλληνα το σώβρακο

  Η αλλαγή στο ήθος και την κουλτούρα του Έλληνα φαίνεται και από το σώβρακο που φορεί.

Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, φορούσαμε όλοι λευκά σώβρακα. Για λόγους προφανείς. Είχαμε και παροιμίες να λέμε όπως «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά», «ρούχο καθαρό κι ας είν και μπαλωμένο» κλπ.

Τα τελευταία χρόνια όμως φοράμε σκουρόχρωμα ή και μαύρα σώβρακα.

Τι θέλουμε να κρύψουμε και από ποιόν;

που πήγε η νύφη;

    Από ενάμιση χρονών την παίρνουμε μαζί σε γάμους και βαφτίσια. Μεγάλος ενθουσιασμός. Εντυπωσιάζεται με τη νύφη και όλο το σκηνικό της εκκλησίας. Τρελαίνεται με τις βαφτίσεις. Ειδικά μετά τη δικής της που την έχει δει πάνω από πενήντα φορές στο βίντεο. Της αρέσουν επίσης, πάρα πολύ , οι ταβέρνες γενικώς. Πόσο μάλλον το νταβαντούρι στο κέντρο μετά από έναν  γάμο ή μια βάφτιση.

   Μέχρι τώρα, που είναι τεσσάρων χρονών, ξέρει πως μετά την εκκλησία πάμε όλοι μαζί στην … «ταβέρνα» για το φαγοπότι και το γλέντι. Αυτούς που είχε δει στην εκκλησία τους  ξαναβλέπει και στην «ταβέρνα».  Ειδικά όταν πρόκειται για γάμο περιμένει πως και πως την άφιξη του γαμπρού και της νύφης που θα κόψουν την τούρτα.

   Τις προάλλες γινόταν ένας γάμος εκεί και μια βάφτιση αλλού, την ίδια μέρα και την ίδια ώρα. Έπρεπε να πάμε και στα δύο. Αποφασίσαμε να πάμε στην εκκλησία που θα γινόταν ο γάμος, και στο κέντρο που θα γινόταν το γλέντι της βάφτισης. Εξήγησα της μικρής , όσο καλύτερα μπορούσα, τι πρόκειται να κάνουμε και είχα την αφέλεια να πιστεύω πως κατάλαβε.

   Πάμε λοιπόν στον γάμο, σ΄ ένα όμορφο εκκλησάκι μέσα σ’ ένα δάσος. Πολύ ωραία.

Δηλαδή όχι εντελώς, διότι πολύ αυθόρμητα της είπα: «Να βρε! Εδώ είμαστε στο δάσος. Που με ρωτάς και με ξαναρωτάς πως είναι το δάσος! Να πως είναι το δάσος!»

«Μπαμπά, έχει και λύκους;»