πυθία

.

ακρυλικό σε ξύλο

 

.

.

Στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκαινιάζει και επίσημα τη νέα πρωτεύουσα  της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,  τη Νέα Ρώμη, που αργότερα πήρε το όνομά του.

Το 338 μ.Χ. τον Μεγάλο Κωνσταντίνο διαδέχεται στον θρόνο ο δευτερότοκος γιος του Κωνστάντιος (τον πρωτότοκο τον είχε σκοτώσει) .

Το 361 ο Κωνστάντιος πεθαίνει και τον διαδέχεται ο πρώτος του ξάδερφος Ιουλιανός ο οποίος βασίλεψε για τρία περίπου χρόνια  και που προσπάθησε να αναδιοργανώσει την αρχαία θρησκεία

Το 362 έστειλε αντιπροσωπία στους Δελφούς για να πάρει χρησμό σχετικά  με την πολιτική του.

Πήρε την απάντηση που αναγράφεται στον πίνακα και που, όπως λέγεται, ήταν ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας.

Το οριστικό  τέλος  ήρθε τα αμέσως επόμενα χρόνια, επί Θεοδοσίου του μεγάλου, ο οποίος απαγόρευσε όλες τις παγανιστικές θρησκείες, έκλεισε τα μαντεία και τους ναούς και κυνήγησε ανηλεώς τους παραβάτες.

Ο Χριστιανισμός είχε νικήσει οριστικά  κι ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας δείχνει ακριβώς αυτό το πέρασμα απο τον αρχαίο κόσμο σε μιαν άλλη εποχή. 

. 

 

«Πείτε στον βασιλιά, ότι έχει καταστραφεί η δαιδαλώδης αυλή, ούτε ο Απόλλων έχει πια ναό, ούτε η μάντιδα δάφνη,  ούτε ομιλούσα πηγή . Έχει τελειώσει και το νερό που μιλάει»  (μετάφραση Φαίδρα φις)

 

 

θείο σχέδιο

  ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ

Δεν διαρρήξαμε τις πύλες του Παράδεισου ,
μέσα δεν μπήκαμε , σαν κλέφτες των Εδέμ .
Το μήλο που κρατούσαμε στα χέρια μας
ήτανε από λαϊκή , της μιας πεντάρας .

Η Εύα , στο κρεβάτι μας που ρίξαμε ,
ήτανε πόρνη απ’ τα έγκατα της γης
Ο Κάιν , που πολύ υπερασπιστήκαμε ,
θύμα ήταν δίκης άδικου κριτή .

Και κάτι Αβραάμηδες & Σία
ούτε μας είδαν και τους είδαμε , γιατί
ονειρευόντουσαν στον ύπνο του δικαίου
την πλήρη απουσία μας απ’ τη γη !

 Όσο γι’ αυτές τις σάρκες Όσιων κι Αγίων
δεν έχουν φωτοστέφανο , μα δίσκο
για να σερβίρονται σε όλους  του απόρους
κι όλα της γης , τα ορφανά από νου.

Τέλος , εκείνη η δίκη των αιώνων
 ακόμη μεγαλώνει την οργή μας .
Α ναι ! Φυτέψαμε τα δέντρα του σταυρού Του
και ύστερα τα κόψαμε σαν ήρθε η ώρα .

Το πρέπων κάναμε , που η αμαρτία ;
σχέδιο του Πατέρα εκτελούσαμε όλοι .
Δώστε κι εμάς μερίδιο απ’ τη Σάρκα !
Τι αν δεν υπήρχαμε εμείς , που η Δόξα ;

παράπονο

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Πέταξ’ ανθούς η κυδωνιά
χλόμιασε ο χειμώνας
τα ξύλα που δεν κάηκαν
μυρίζονται σκορπιούς.

Τώρα σαν βρέχει χαίρονται
της γης – που σκάνε -οι   σπόροι
κι ο ήλιος ξεδιάντροπα
δίνει φιλιά στα φύλλα.

Το χώμα – δες – σηκώνεται
σαν τον καφέ στο μπρίκι
και από κάτω βράζουνε
οι γλυκόπικροι  χυμοί.

Ο άνεμος φέρνει πουλιά.
Και στα δικά μας δέντρα
οι κοτσυφοί καθίσανε
να υποδεχτούνε φίλους.

Της  θάλασσας τα κύματα
– παίζουν με τα δελφίνια,
παίζουνε με τον άνεμο –
θαρρείς πως γίναν χέρια.

Μα που και που μπαλώματα
μέταλλο και τσιμέντο
σ΄ αρχαίων  δέντρων τη  φθορά
τόσες ζωές πνιγμένες.

Μα που και που κακιά σκουριά
στάζει από τα ταβάνια
κι όλοι της γης οι ελεύθεροι
γίνανε σταλαγμίτες.

Κι ένα πουλί σ’ ένα κλουβί
κάνει στον ήλιο τάμα
κι ένα πουλί , μικρό πουλί
κλαίει, λαλεί και λέει:

«Πέταξε ανθούς η κυδωνιά,
αφήστε με να πάω…»

παραπονιάρης – για δες πως με κατάντησες

       Παραπονιάρης

Στον ψεύτη κόσμο ώσπου να ζω θα σου παραπονούμαι
γιατί ποτέ σου δε ρωτάς που βρίσκομαι και που’ μαι .

Δε με λυπάσαι μα θα ‘ ρθεί καιρός να με λυπάσαι ,
να κλαις απαρηγόρητα και μένα να θυμάσαι .

Στέλιος Φουσταλιέρης : μπουλγαρί
Θεοχάρης Ζωγράφος   : τραγούδι
Περιέχεται στο διπλό CD + DVD «Το Στελάκι απ’ την Κρήτη 
ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΗΣ 1911-1992»  εκδ. ΑΕΡΑΚΗΣ 2007

Για δες πως με κατάντησες

Στον ψεύτη κόσμο ώσπου να ζω θα σου παραπονούμαι,
γιατί ποτέ σου δε ρωτάς που βρίσκομαι και που’ μαι .

Για  δες πως με κατάντησες ,σαν το ερημοκλήσι
όπου δεν πέρασε παπάς ποτέ να λειτουργήσει .

Ψαραντώνης : Λύρα , μαντολίνο , τζουρά , τραγούδι
Γιώργης Ξυλούρης : Λαγούτο
Δίσκος «Τα μεράκια του Ψαραντώνη»  (panivar)

.

.
Από σήμερα το μπλογκ γίνεται και ακουστικό.

Το ρεπερτόριο θα κινηθεί κυρίως στην ελληνική μουσική.
Στην πορεία βέβαια θα εμφανιστούν και αλλοδαπές αγάπες .
Στις ντόπιες όμως έχω μεγαλύτερη αδυναμία .
Κι ακόμη μεγαλύτερη έχω σ’ αυτές που παραμένουν άγνωστες
παρ’ ότι είναι αριστουργήματα .
Ο Φουσταλιέρης είναι μια τέτοια περίπτωση.

             

Ακόμα και στην Κρήτη , τα τελευταία  μόνο χρόνια άρχισε να τον ανακαλύπτει ο κόσμος .Σ’ αυτό βοήθησαν  επανεκδόσεις τραγουδιών του από τον Αεράκη , καθώς και   οι νέοι μουσικοί που παίζουν τα τραγούδια του .Πριν 20 χρόνια πολλοί κορόιδευαν τον Ψαραντώνη που δίνει βάση σ’ ένα γέρο που παίζει «μπουζούκι»
-έτσι έλεγαν πολλοί το μπουλγαρί .Λίγοι τον θυμόνταν όταν πέθανε το ’92.
Το ίδιο τραγούδι  – που είναι σιγανός πεντοζάλης – το ‘χει πει κι ο Ψαραντώνης  με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Το παραθέτω κι αυτό για σύγκριση.

Ξεκίνησα με τούτο το τραγούδι  και για έναν άλλο λόγο : διότι  το μπουλγαρί είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Πρόκειται για ένα όργανο της οικογένειας του ταμπουρά με κλειστό ηχείο. Δηλαδή η τρύπα, το άνοιγμα διαφυγής του ήχου,  δεν βρίσκεται στο καπάκι αλλά στο πλάι και μάλιστα στραμμένο προς το πρόσωπο του οργανοπαίχτη.
Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.
 Καλές ακροάσεις. 

Αν θέλετε να αποηκεύσετε τα τραγούδια κάντε κλικ στον τίτλο τους παραπονιάρης,  για δες πως με κατάντησες 

 

Y.Γ.

ΑΦΙΕΡΏΝΩ τα τραγούδια και όλη ετούτη την πρώτη μουσική ανάρτηση στο μπλογκ μου στον

stixakias και  Allu Fan Marx. Τους ευχαριστώ για τις πολύτιμες τεχνικές συμβουλές τους. 

σημείωμα

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ανοίγω συρτάρια , γυρεύω παλιά .
Ξεταπώνω μπουκάλια με μηνύματα .
Το δωμάτιο θολό απ’ τους καπνούς ,
στο πάτωμα χαρτιά , χαρτάκια ,
στα ράφια άδειες μποτίλιες .
Το τασάκι ξέχειλο ,
πέρα δώθε οι στάχτες
χυμένο κρασί πάρα πέρα .
Είμαι στο σπίτι μου .

Μολύβια , στυλό , χρώματα , σχέδια
κασέτες , CD , νυχοκόπτης
παλιά χαρτιά και καινούρια .
Με πιάνει απελπισία μα …
Είμαι στο σπίτι μου .

Κι όπως ανοιγοκλείνω συρτάρια
και γυρεύω παλιά
πέφτω πάνω σ’ ένα … αρχαίο κείμενο .

« Άκου: Είναι 7 και κάτι.
Τώρα επέστρεψα απ’ τη βιβλιοθήκη
και θα είμαι στη Μαίρη.
Δίνω αύριο .
-το στυλό γαμήθηκε
και γράφω με μολύβι –
και θα μείνω εκεί .
Διαβάζω με μια σχετική ηρεμία.
Δυστυχώς τα ποιήματα
και η ανάγνωσή τους
δεν είναι δυνατή σήμερα .
Πολύ καλό το σημείωμα
που μου άφησες.
Σ’ αγαπώ .
Αν δεν είσαι πολύ  κουρασμένος
πέρνα να σε δω …
Αν πάλι δε θέλεις …
Σ’ αγαπώ .

Υ.Γ. Πήρα τα  Gauloises Caporal , μα μην απελπίζεσαι
        δεν θα τα καπνίσω όλα .

               Καθαρό το σπίτι ε;  »

γυρνάν αμίλητα παιδιά

                                                            

Το κρύο φως του φεγγαριού καταμεσής του Γενάρη έμοιαζε με τρύπα στο μάτι του ουρανού. Τα λαμπιόνια της πόλης ήταν τ’ άστρα της γης.
Τα παιδιά υπό την επήρεια παραισθησιογόνων διαφημίσεων, έτρεχαν στους δρόμους και ταυτόχρονα σβούριζαν γύρω από τον εαυτό τους.
Ένας ποιητής που τα’ δε έγραψε μετά  πως
Τα παιδιά ήταν η αντανάκλαση του φεγγαριού
 επάνω στις οθόνες των τηλεοράσεων.

 

……………………………………………………………………………..

 

 

σάββατο και κυριακή

Σφαγή αμνού εγίνηκε

Σαββάτο με σημέρι

κι ύστερα βγήκαν τα κρασά

γεμίσανε οι κούπες

 

Κι  όταν αργά ΄ποσώσαμε

και μπήκαμε στο σπίτι

το μόνο που μου φώναζε

ήταν η κοιμηθιά  μου.

 

Σήμερο πάλι μια τρυγιά

στου βαρελιού τον πάτο

γυρεύγει ρακοκάζανο

κι όφου΄ντα θα γεννούμε!

βασανιστήρια

     ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ
Οι παλιοί ποιητές
βασάνιζαν τις λέξεις,
βασάνιζαν το στίχο,
ταλαιπωρούσαν ως και τα γράμματα.

Οι καινούριοι ποιητές
βασανίζουν τη ζωή τους,
βασανίζουν τη ζωή των άλλων,
ταλαιπωρούν ως και την αφόδευσή τους.

Αυτά είπα σ’ έναν ποιητή καινούριο
και τώρα βασανίζω το χώμα,
βασανίζω τα σκουλήκια,
ταλαιπωρώ ως και αυτούς που με πενθούν.