η προσευχή του μουσικού

ακρυλικό σε καμβά  (55χ75)

τι θέλει να πει το ασυνείδητο;

Όσοι οδηγούν αυτοκίνητο ξέρουν πώς να το βάλουν μπρος :πατάς συμπλέκτη και γυρίζεις το κλειδί.

Τις μπίρες τις ανοίγω με τον μωβ αναπτήρα. Κάποτε μάζευα και τα καπάκια. Στο 3ο – 4ο τσουβάλι όμως , πριν πολλά χρόνια, έτυχε μια μετακόμιση και μέσα στη βαβούρα τα παράτησα στο σπίτι εκείνο και δεν ξαναμάζεψα έκτοτε. (όλο το Μανχάταν θα’ χα σιδερώσει αν ανακύκλωνα τα καπάκια)

Απόψε έφυγα κάπως αργά από το εργαστήριο. Αυτή η «προσευχή του μουσικού» , θέλει να γίνει καλύτερος πίνακας απ΄ ότι αρχικά φανταζόμουν. Με το μυαλό μου γεμάτο από τον πίνακα , αλλά και από διάφορα άλλα, δηλαδή εντελώς αφηρημένος, μπήκα στ’ αμάξι. Ακόμα και οι ψυχολόγοι του αμερικανού προέδρου γνωρίζουν πως όταν είσαι αφηρημένος, το ασυνείδητο έχει πάρει το πάνω χέρι.

Μπαίνω στ’ αμάξι κρατώντας ένα μπουκάλι μπίρα για το δρόμο. Βάζω το κλειδί στην τρύπα του αλλά δεν βάζω μπρος. Βγάζω τον μωβ αναπτήρα από την τσέπη και…

τη στιγμή που ανοίγω το μπουκάλι πατάω και τον συμπλέκτη!

χαμηλή αυτοπεποίθηση

αμήχανα δάχτυλα

Τα  δάχτυλά μου καταλήγουν
σε νύχτα φαγωμένα
Γι’ αυτό κι όταν
σου δείχνω τον ήλιο
βλέπεις φεγγάρι,
όταν σου λέω «κατάλαβέ με»
ανάβεις το φως.

Οι άνθρωποι με ρωτούν
γιατί έβαψα μαύρα τα νύχια μου
«είναι νύχτα» τους λέω
Και κοιτούν τον ουρανό.
Γιατί άραγε;
Για να σιγουρευτούν
για το φως στη ζωή τους;
ή για το πώς εγώ είμαι τρελός;

Ξύνομαι αμήχανα,
φιγουράρω  μελό.

Δεν είναι μαύρη η νύχτα,
έχει  το φως των αστεριών
και τη λάμψη πνευστών ήχων,
ζώα και άνεμος.
Μόνο που… κάπου , κάπου τρομάζω
όταν ακούω τ’ άγρια κύματα
να σκάνε στο μέλλον μου
και τα ποτάμια να κυλούν
ορμητικά εντός μου
μετά από νεροποντή.

Τότε, σαν μια κακή
παιδική συνήθεια
τρώω τη νύχτα μου. 

 

προσευχή στο φτερό

ακρυλικό σε καμβά (40χ70)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Το όργανο που απεικονίζεται είναι μπουλγαρί. Ανήκει στην οικογένεια του σαζιού. Με τη μορφή αυτή αλλά και το όνομα,  απαντιέται μόνο στην Κρήτη. Παίζεται με μακρόστενη μαλακιά πένα. Παλιότερα , όπως και τα περισσότερα παραδοσιακά νυκτά έγχορδα, παίζονταν με φτερό.  Αρέσκονται να λένε πως ήταν φτερά   αετού ή γερακιού. Και ήταν πράγματι . ‘Οχι όλα όμως.  Το ίδιο καλές πένες  γίνονται απο κότες ή γαλοπούλες (το ξέρω απο προσωπική εμπειρία αλλά και απο μαρτυρίες).

Η παράδοση όμως πρέπει να είναι περήφανη

Το πλαστικό κατάργησε αυτά τα … σκαρόφτερα. Μόνο κάτι μερακλήδες που δεν τους άρεσε με τίποτα ο ήχος της πλαστικής πένας διατήρησαν το φτερό. Ο   Στέλιος Φουσταλιέρης ήταν ένας απ΄αυτούς.

Σήμερα, στην Κρήτη τουλάχιστον που ξέρω, τα φτερά ως πένες επανέρχονται δειλά , δειλά.