Δεν έχει σημασία που ούτως ή άλλως μαζεύει πράγματα από τα σκουπίδια (ή μήπως έχει;)
Δεν έχει σημασία που το συγκεκριμένο κάδρο βρέθηκε κρεμασμένο στον τοίχο (ή μήπως έχει;)
Δεν έχει σημασία που τακτοποιούσε το εργαστήριό του ούτε και πως η εικονιζόμενη παντόφλα αρχικά βρέθηκε σε μια σακούλα σκουπιδιών (ή μήπως έχει;)
Η φλέβα του καλλιτέχνη )για τον Α. Ανδρουλάκη μιλάμε(, διέκρινε τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ απώλειας και αποχωρισμού.
Οχτώ χρόνια τη φορούσε τη γαμημένη την παντόφλα! Έσπαγε , την κολλούσε, ξαναέσπαγε την ξανακολλούσε, πότε με λόγκο, πότε με ατλακόλ, πότε με βενζινόκολλα, πότε με καντήλια, με συρραπτικά , με ότι υπήρχε πρόχειρο. Από πέντε πόντους πάτο την έφτασε στον μισό. Τι με κρύα, τι με ζέστες, τι με κάλτσα , τι να λέμε τώρα!
Ο καλλιτέχνης )για τον Α. Ανδρουλάκη μιλάμε πάντα(, εδώ θέλει να τονίσει την αντίθεση μεταξύ φθαρτού (ύλη) και αιώνιου (η ιδέα του συναισθήματος).
Μια στιγμιαία παρόρμηση γίνεται έργο τέχνης στα χέρια του καλλιτέχνη.
Και όπως κάθε σπουδαίο έργο τέχνης εδώ έχουμε θέση, αλλά τίθενται και ερωτήματα: π.χ. τι έγινε η άλλη παντόφλα; Το έργο, μιας και είναι βιδωμένο στον τοίχο του εργαστηρίου, μπορεί να εκτεθεί μόνο του σε οποιονδήποτε τοίχο ή πρέπει να εκτεθεί μαζί με το εργαστήριο;
Κι αν πουληθεί θα πρέπει να πουληθεί μαζί με το εργαστήριο; – το οποίο δεν ανήκει στον καλλιτέχνη ο οποίος είναι στο νοίκι. Αλλά επειδή ο καλλιτέχνης ) δεν πιστεύω να ξεχάσαμε για ποιόν μιλάμε ( ανήκει στο εργαστήριό του μήπως πρέπει να πουληθεί κι αυτός μαζί;
Και τέλος, το βασανιστικότερο όλων των ερωτημάτων : που είναι το πόδι ;
Αχ….
Μόνο η υψηλής αισθητικής τέχνη μπορεί να θέτει τέτοια… καραμπινάτα ερωτήματα.
Αυτή είναι τέχνη αγαπητοί
Ανοίξτε τα μάτια σας στην αλήθεια.
Α στο διάολο πια!
Νότα Καραμανέα
σολωμάντζαρος .............. δια χειρός 
μα μιλάτε σοβαρά;