όταν μιλείς και δε σ’ ακούν

 

ΟΤΑΝ ΜΙΛΕΙΣ  ΚΑΙ ΔΕ Σ’ ΑΚΟΥΝ

 

Μια Κυριακή καθόμουνα

στον ήλιο και λιαζόμουνα

στον ασκιανό μου τα’ λεγα

του κόσμου τα παράλογα.

Κι ο γης τ’ αλλού εδίναμε

κουράγιο και τα πίναμε.

Κουράγιο και τα πίναμε

ο γης τ’ αλλού εδίναμε.

Μα έσβησε ο ήλιος ο λαμπρός

κι έμεινα πάλι αμοναχός.

Μια Κυριακή καθόμουνα

στον ήλιο και λιαζόμουνα.

Στον εαυτό μου τα’ λεγα

του κόσμου τα παράλογα

κι ο γης τ’ αλλού εδίναμε

κουράγιο και τα πίναμε.

Στον εαυτό μου αφού μιλώ

φαίνεται πως παραμιλώ.

Φαίνεται πως παραμιλώ

στον εαυτό μου αφού μιλώ.

Και με φωνάζουνε τρελό

που σ’ άλλο κόσμο δε μιλώ.

μα όταν μιλείς και δεν σ΄ακούν

τα λόγια αέρας θα γεννούν

τα λόγια αέρας θα γεννούν

μα όταν μιλείς και δεν σ΄ακούν

και θα τα πάρει ο βοριάς

και θα τα πάει τση μοναξιάς

το Ζωνιανό’ ναι το καλό

άνω κάτω art