σκόρπιες ιδέες

..ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΙΔΕΕΣ

Έχω μια ιδέα
γι’ αυτό που λέμε «αδερφός»
κι έχω έναν αδερφό
που δεν έχει ιδέα
τι ιδέα έχω γι΄ αυτόν!

Είχα μια ιδέα
για συντρόφους στη ζωή
κι είχα συντρόφους
που είχαν μια ιδέα
γι ΄ αυτό που λέμε «αδερφός».

άρης βελουχιώτης

Ο Παναγιώτης  δούλευε μάγειρας σ΄ ένα τουριστικό εστιατόριο. Γύρω στα 55 με 60.
Με είδε στο περίπτερο με τα ρούχα της δουλειάς και με περιεργάστηκε αδιάκριτα.
Εγώ του χαμογέλασα.
– Μπογιατζής πάντως δεν είσαι, μου είπε.
Και πιάσαμε την κουβέντα.
– Αγιογραφίες κάνεις ;
Από τον τρόπο που ρώτησε κατάλαβα πως μόνο ιεράρχες και οσίους δεν είχε στο μυαλό του.
– Κάνω , του απάντησα.
– Μπορείς να μου φτιάξεις τον άγιο Άρη  Βελουχιώτη τον μπροστάρη;
– Μπορώ.
– Επέμενε μάλιστα η φράση «άγιος Άρης Βελουχιώτης ο μπροστάρης» να γραφτεί οπωσδήποτε στον πίνακα.
Έπρεπε να βλέπατε την έκφρασή του όταν του τον παρέδωσα. Τα μάτια του πετάγανε σπίθες και χαμογελούσε ως  τ’ αυτιά.
.
Ιδού λοιπόν.
 .

.

ακρυλικό σε καμβά (50χ40) -2003

χαμός

 ΧΑΜΟΣ

Αλαφιασμένος τριγυρνώ
τέλη στα τέλη Μάρτη.
Αλαφιασμένος τριγυρνώ
στον πάνω κάτω χάρτη,
μια σε κοιτώ και μια πηδώ
στο πιο ψηλό κατάρτι.

Εδώ – που λέτε – γίνηκε
μεγάλο μακελειό.
Κοιτάζω μες τη θάλασσα
τα πτώματα ψαράδων,
το πτώμα του κάμεραμαν
πιο κει του ηχολήπτη,
κι ολόγυρα στα κύματα
τρίχες ξανθές και μαύρες.

Ο βασιλιάς Καρνάβαλος
διέταξε τη μάχη.
Μας κατατρόπωσε στρατός
σπουδαίων μασκαράδων.

Κι εσύ που λες τα ψέματα ,
μου λες να πω πως είναι
τέλη στα τέλη Μάρτη.

ποιητές στα υπόγεια

Στα σκοτεινά υπόγεια τα πνιγμένα στους καπνούς και στην υγρασία του αλκοόλ , κάθονται οι ποιητές και οραματίζονται φως.
Στο τέρμα των ορόφων, ψηλά στην ταράτσα, και υπό το φως του ηλίου , φιλόσοφοι και λοιποί διανοούμενοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και προφητεύουν σκοτεινές μέρες.
Όσο όμως κι αν ουρλιάζουν και παρασύρουν τις μάζες, τους μένει   κάτι βαθιά ανικανοποίητο , γιατί ξέρουν πως κάτω στα σκοτεινά υπόγεια οι ποιητές εξακολουθούν να οραματίζονται φως.
Αντί για μάτια έχουν ξυράφια.
Αντί για αίμα, αλκοόλ και νικοτίνη.
Αντί για μυαλό όνειρα
Αντί για πόδια ελπίδες
Τέλος
Αντί για ζωή έχουν έμπνευση

.

                                                                                        

μια μόνη

 ΜΙΑ ΜΟΝΗ

Μια μόνη αυνανίζεται , θυμώμενη θανάτους
σ’ ερωτικούς – του άλλου κόσμου – περιπάτους
Και βγάζει απ’ το αχ της νεκρούς οργανισμούς,
καθώς λευκοί σταυροί της προκαλούνε οργασμούς .

Τα στήθη πάλλονται σε σχήματα ηδονής
που – άμετρου κάλους –  άλλος  – αλληνής –
γυρεύει ν’ αναπλάσει και παλινωδία
απομιμήσεων , γεμίζει τα κενά αιδοία .

Και ξαφνικά ανασύρθηκε από κάτου
και πέθανε το όνειρο, η ζάλη για να ζήσει
πια , θάνατο παρόντος . Κ’ οι αναμνήσεις

σκοτείνιασαν  – του ερωτικού της περιπάτου –
κι έχει ο αυνανισμός της σταματήσει,
γιατί έχει άξαφνα το κουδούνι χτυπήσει .

ο απών

   Ο ΑΠΩΝ

Είμ’ εγώ ο Αιώνιος Απών
αυτός που εκμηδενίζει τους χρόνους
αυτός που κατάματα κοιτά
ίσια προς την ανατολή
– τα αιώνια βουνά της
με τους γαλάζιους πάγους –
ίσια σ’ αυτό το βλέμμα ενός παιδιού
που ξύπνησε χαράματα
κάτω απ’ τη γέφυρα την καπνισμένη
και βάζοντας τα χέρια του
στις τσέπες του λερού
φαρδιού παντελονιού του,
σιγοσφυρίζοντας παίρνει σκυφτό τους δρόμους
κλωτσώντας    με το μεγάλο δάχτυλο
το καπάκι μιας μπίρας.

Χιονάτη – μια καλή πλην τίμια νοικοκυρά

 Παιδιά,  θα σας πω ένα τραγούδι για τη  Χιονάτη.
.Ναι αυτή που τη φίλησε το πριγκιπόπουλο και τη ζωντάνεψε.
.Όχι ρε παιδιά , μη φοβάστε, το πριγκιπόπουλο δεν ήταν ούτε τσιγγάνος, ούτε αλβανός, ούτε μαύρος, κίτρινος ή κόκκινος, τα’ χουμε πει αυτά.
.Αφού τη φίλησε λοιπόν, τη Χιονάτη, την πήρε στο παλάτι του και παντρευτήκανε .Μετά το γάμο όμως η ζωή της έγινε ένα μαρτύριο.
.Όλη μέρα έπλενε , μαγείρευε, σκούπιζε, ντάντευε μωρά κλπ, κλπ.
.Τα βράδια ικανοποιούσε τις σεξουαλικές ορέξεις του πριγκιπόπουλου ,το οποίο με τα χρόνια γέρασε ζάρωσε, χόντρυνε κι έγινε ένα αποκρουστικό πλάσμα.
Στυγνός δυνάστης και αυταρχικός με τα όλα του.
Η ζωή της Χιονάτης ήταν ένα μεγάλο δράμα.
Θα μου πείτε «καλά ως εδώ, συνηθισμένα πράγματα»
Ναι συνηθισμένα
αυτό όμως που δεν το βάνει ο νους,
το παράδοξο,   είναι πως…

……………………………….
Τι;
Περιμένετε να υπάρχει παράδοξο σε μια τέτοια ιστορία;
Δεν είμαστε καλά
Και να υπάρχει όμως ,
αυτό το ξέρετε εσείς ,
όχι εγώ!

χιονάτη και 3 γουρουνάκια

…

…Στα σύγχρονα παραμύθια, η Χιονάτη δεν την    πατάει με το μήλο καθότι προσέχει και δεν δέχεται δώρα από τους «ξένους». Οι μάγοι και οι μάγισσες πάλι, μετακόμισαν από  τους φριχτούς τους πύργους και μένουν σε άθλια γκέτο, παραγκουπόλεις, φριχτά διαμερίσματα , ετοιμόρροπα χαλάσματα. Είναι Αλβανοί, Τσιγγάνοι,  Βούλγαροι, Πακιστανοί, Κινέζοι , Αφρικανοί και όποια άλλη ράτσα που απειλεί την καθαρότητα της δικής μας και ταράζει το ροχαλητό μας. Δεν χρειάζεται να πούμε πως οι μάγοι και οι μάγισσες είναι αποτρόπαια και κακά όντα και στα παλιά και στα σύγχρονα παραμύθια.
Όσο για τα τρία γουρουνάκια…Δράμα.
Σε μια ηρωική τους έξοδο, το ένα θυσιάστηκε και έγινε μπέικον και λουκάνικα για τα χασάπικα και τα φαστφουντάδικα.
Τα άλλα δύο – που θυσίασαν το τρίτο – βρήκαν κι άλλα γουρουνάκια και αυξήθηκαν και πλήθυναν  και τράφηκαν τόσο – με μπέικον και λουκάνικα – που τώρα πια όχι λύκο δεν φοβούνται αλλά ούτε Χριστό.
Κι  όλα τα ζωντανά του δάσους, τσακάλια , λύκοι, αλεπούδες , λαγοί, μα και σκαντζόχοιροι, σαρανταποδαρούσες, κλασοπαπαδιές και πυγολαμπίδες ,
τρέμουν στο πέρασμά τους.

………………………………………………………………..

καπέλο με φυτίλι

Έξι ποστ πιο κάτω είναι το ποίημα «φορώ καπέλο με…  » .

Στα σχόλια, ο Στιχάκιας μου πρότεινε να ζωγραφίσω αυτούς στους στίχους

Μ΄άρεσε κι εμένα η ιδέα και…ιδού

.

.

 .

.

     ….. …   … …….. 

στης μύγας το φτερό

..ΣΤΗΣ ΜΥΓΑΣ ΤΟ ΦΤΕΡΟ

Βγήκα στης μύγας το φτερό
πήγα σε ξένα μέρη,
απ’ του σπιτιού μου την αυλή
στου γείτονα την πόρτα.

Πόρτα την πόρτα έφτασα
σε μια Βουλή μεγάλη,
πάνω στης μύγας το φτερό
μπρούμυτα  ξαπλωμένος.

Βζου βζου , η μύγα έμπαινε
στις μύτες των ανθρώπων,
πάνω στα νομοσχέδια
άδειαζε τ’ άντερό της,
αλλοίωνε υπογραφές,
αλλού έβαζε τελείες,
αλλού άλλαζε τα γράμματα
αλλού έβαζε τα γέλια,
τρύπωνε  στα μικρόφωνα
κι άκουγες άλλα άντ’ άλλων ,
βζου βζου   «θα το πατάξομεν»
βζου βζου   «είστε γελοίοι».

Μετά η μύγα ψόφησε,
δε ζουν πολύ οι μύγες
κι εγώ μ’ ένα σαλίγκαρο
γύρισα πίσω σπίτι.

φωτιά

 ΦΩΤΙΑ

Μια νύχτα βροχερή,
μηνός Μαΐου,
πιάσαν φωτιά
τα συρτάρια του γραφείου.

Σαν τρελοί δραπετεύαν
οι ποντικοί μου,
ουρλιάζανε και τρέχαν
οι γυναίκες της ζωής μου.

Μια νύχτα βροχερή ,
μηνός Μαΐου,
πιάσαν φωτιά
τα ξύλα του κρανίου.