ρεπορτάζ απο την ώρα της γης

 

 

και καμιά ώρα μετά

 

Γανάρα σε κρίση

Αγαπητή αναγνώστρια.
Ξέρω πως η σχέση μας είναι δυνατή και παθιασμένη. Ξέρω πως κάθε Πέμπτη με περιμένεις πως και πως. ‘Όμως γλυκιά μου, πρέπει να μείνω για λίγο μόνος . Να ξανασκεφτώ τη σχέση μας.
Αγαπητέ αναγνώστη.
Και ο δικός μας δεσμός είναι δυνατός και παθιασμένος και ξέρω πως θα σου λείψω. Για να παρηγορηθείς από την απουσία μου μπορείς να βρεις την αγαπητή αναγνώστρια και … «κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε…»
Η Γανάρα, πλέον, θα σας επισκέπτεται αιφνιδιαστικά. Θα σας κάνει έκπληξη.

Πρέπει όμως να σας εκθέσω και κάποιους από τους λόγους της διάρρηξης αυτής της – εδώ και δέκα μήνες περίπου – σταθερής μας σχέσης.

η αλήθεια για τον όρκο στο «Λαυράκι»

Εγώ, ο Αλή Έξανδρος Πασαλάκης πασάς των Γαναρίνων, τώρα στα στερνά μου, που περιμένω τον κωλότουρκο να με σφάξει, λέω πρώτα και προφητεύω μετά.
Και λέω πρώτα:
Οι γκιαούρηδες έχουν σηκώσει μπαϊράκι εδώ και κάνα χρόνο.
Αυτό, ενώ το προγραμμάτιζαν χρόνια με μια κρυφή εταιρεία με όρκους και τα ρέστα , τελικά έγινε τυχαία και εξ’ αιτίας μεγάλης κραιπάλης. Και να πως:

ζωγραφιές παιδιών 3

 

 

 

 

 

 

 

αγωνία!

ΖΑΠΑ

ακρυλικό σε καμβά (60χ80)

παιδική εγκληματικότητα (μέρος γ΄)

αστυνομική περί υπαίτια σε τρία μέρη  (μέρος μακρύτερο)

άθλος του Ηρακλή Πουμαρώ

Περίληψη προηγουμένων
Μετά από μια ομιλία του καθηγητή Σαλταράκη για την παιδική εγκληματικότητα που παρακολούθησαν με ενθουσιασμό οι δασκάλες Μαίρη, Κλαίρη, Φωφώ και Μάγγη, οι τρεις πρώτες βρέθηκαν νεκρές με έναν λευκό κρίνο στο στήθος. Η τέταρτη η Μάγγη, έπαθε υστερικό σοκ. Από τα κεντρικά της αστυνομίας έστειλαν τον επιθεωρητή Πουμαρώ να εξιχνιάσει τα εγκλήματα (πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στον τοπικό διοικητή αστυνόμο Μπεκάκη). Ο επιθεωρητής Πουμαρώ έχει βρει τον δολοφόνο, αλλά δεν έχει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία. Αποφασίζει να ρισκάρει και να του στήσει μια παγίδα. Έτσι, οργανώνει μια μάζωξη στο , υπό κατάληψη, δημαρχείο.
Η αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου ήταν γεμάτη ασφυκτικά. Αν και επρόκειτο να αποκαλυφθεί ένας δολοφόνος, το κλίμα έμοιαζε γιορτινό (όπως και σε κάθε κατάληψη εξάλλου). Εκτός από αρκετούς καταληψίες και όλους, σχεδόν, τους δασκάλους του νομού, στην αίθουσα βρίσκονταν εκπρόσωποι του υπουργείου, το αφεντικό, ο καθηγητής Σαλταράκης, ο Παναγιώτης, εκπρόσωποι συλλόγων γονέων, καμπόσοι ρουφιάνοι, ο πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου, δυο παπάδες, τρεις ναύτες, ένας φωτογράφος, καμπόσοι χασισέμποροι, ένας ψαράς, η κυρία Ματούλα και διάφοροι άλλοι που δεν τους ήξερα.
Ήταν και μερικοί αστυνομικοί με στολές. Είχαν λάβει όμως οδηγίες να είναι διακριτικοί και να μη δίνουν στόχο. Έτσι έκαναν πως έστελναν μηνύματα με τα κινητά τους και στο τέλος κανείς δεν τους έδινε σημασία. Εδώ που τα λέμε κι αυτοί ξέχασαν που βρίσκονταν, γιατί απορροφήθηκαν με το να στέλνουν μηνύματα μεταξύ τους.
Ιδού μερικά:
«Ρε μαλάκα με βάλανε έξω από το δημαρχείο και μου την έχει παίξει. Τι γίνεται μέσα;»
«Καλά είναι μέσα. Έχει κι ωραία γκομενάκια»
«Όχι ρε πούστη μου! Και καμάκωσες καμιά;»
«Να σου πω. Με κοιτάζουν σχεδόν όλες. Αλλά δε μ΄ αρέσει το βλέμμα τους. Μοιάζει σα να θέλουν να με δείρουν ρε μαλάκα!»

σώπα καλέ που λυπήθηκες!

Και ξαφνικά, Σαββάτο απόγευμα προς βράδυ, βράδυ, το facebook άρχισε να γεμίζει με τραγούδια της Δόμνας Σαμίου. «Κάτι έπαθε αυτή», σκέφτηκα. Μετά αρχίσαν και τα ράδια , πιθανόν και οι τηλεοράσεις που τις έχω κλειστές. Και θα συνεχιστούν τα αφιερώματα τις επόμενες μέρες.

Σε όλους αυτούς (με κίνδυνο να αδικώ και κάποιους) αφιερώνω το παρακάτω βίντεο.

Αυτή είναι η κουλτούρα μας-σας!

Μη μας τα πρήζετε με τις ποιοτικές σας ευαισθησίες. Νοιώθετε την ανάγκη να «τιμήσετε» τάχα, κάποιον που πέθανε, αλλά με το κιτς τη βρίσκετε. Αυτό γουστάρει ο ελληνικός λαός, είτε με τη θέλησή του είτε με το ζόρι.  Οι ίδιοι με τα αφιερώματα στη Δόμνα Σαμίου (και πριν με τον Ρασούλη, Παπάζογλου, και κάθε έναν σπουδαίο που φεύγει) , οι ίδιοι κάνουν και τα αφιερώματα στη Γιουροβίζιον και χαίρονται σα μικρά παιδιά με τη μετάδοσή της. Ε, η Γιουροβίζιον με το ευρωκίτς της, δεν απέχει καθόλου από την αισθητική του Φλωρινιώτη.

Κανείς σας δεν έβαλε στο παιδί του την «Περπερούνα» της Δόμνας Σαμίου. Όλοι τα Ζουζούνια τους βάζετε, γιατί αυτά ξέρετε και, το χειρότερο, δεν έχετε και διάθεση να μάθετε και τίποτε άλλο.

Αφήστε τα ψευτομνημόσυνα τώρα και γελάστε με τις ομορφιές μας.

http://www.youtube.com/watch?v=W0oYSS2LwFw

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη από όσους πράγματι ένοιωσαν την ανάγκη να που κάτι για την απώλεια της Δόμνας Σαμίου. Δεν αναφέρομαι σ΄αυτούς.

Ρέθυμνο πανοραμικό

Σήμερα μ’ έπιασε μια ανοιξιάτική διάθεση και καθώς οδηγούσα στην παραλία με προορισμό το εργαστήριο, μου΄ρθε να φωτογραφίσω την πόλη με τα χιονισμένα βουνά απο πίσω. Σταμάτησα και…

Έχω ξεχάσει τη φωτογραφική μηχανή μαζί με το λάπτοπ στο σπίτι!!! @#$@&*!(@)!?

Δεν ήταν τόσο το λάπτοπ όσο η μηχανή που την χρειάζομαι οπωσδήποτε σήμερα  και αναγκάστηκα να γυρίσω 10 χιλιόμετρα πίσω  @*&^)@$#@##!!γ##μ!!!

Στην επιστροφή πάντως μου ξανάρθε η ανοιξιάτικη διάθεση.

Κώστας Μουντάκης – Σούστα Ρεθεμνιώτικη

 

Στο βάθος, βλέπετε τα Λευκά Όρη , τις Χανιώτικες μαδάρες.

Ο Ψηλορείτης βρίσκεται πίσω σας και λίγο αριστερά. Άμα στρίψετε θα τον δείτε.

παιδική εγκληματικότητα (μέρος β΄)

αστυνομική περί υπαίτια σε τρία μέρη

άθλος του Ηρακλή Πουμαρώ

περίληψη προηγουμένου
Τέσσερις δασκάλες, η Μαίρη, η Κλαίρη, η Φωφώ και η Μάγγη, παρακολούθησαν με ενθουσιασμό μια ομιλία του καθηγητή Σαλταράκη για την παιδική εγκληματικότητα. Λίγες μέρες μετά βρέθηκε νεκρή η Μαίρη με έναν λευκό κρίνο στο στήθος και στη συνέχεια, πτώμα επίσης, και η Κλαίρη, επίσης με έναν λευκό κρίνο στο στήθος. Οι δάσκαλοι που τις αντικατέστησαν, την πρώτη μέρα της παρουσίας τους έβαλαν τα παιδιά να παίξουν κουτσό, άλλα με το δεξί πόδι, άλλα με το αριστερό, άλλα με το πουλί τους κι άλλα με το κεφάλι.

Ωστόσο, οι έρευνες της αστυνομίας δεν έβγαζαν πουθενά. Εκτός των άλλων δεν μπορούσαν να βρουν και την αιτία θανάτου. Αποφάσισαν τότε από τα κεντρικά της Αθήνας να στείλουν για ενίσχυση τον επιθεωρητή Πουμαρώ. Του αστυνόμου Μπεκάκη δεν άρεσε καθόλου αυτή η εξέλιξη. Για την ακρίβεια τα πήρε στο κρανίο.
«Οι καργιόληδες!!! Κ’ ίντα θένε να μας επούν δηλαδή; Πως είμαστε άχρηστοι;»
Προσπάθησε να βάλει βύσμα έναν βουλευτή, για να ανακληθεί η άφιξη του επιθεωρητή , αλλά με όλο αυτό το μπάχαλο που γίνεται στη χώρα ο βουλευτής τον ξέχεσε.

το «φι»

διάλειμμα

ακρυλικό σε καμβά  (40χ60)

παιδική εγκληματικότητα (μέρος α΄)

αστυνομική περί υπαίτια σε τρία μέρη

άθλος του Ηρακλή Πουμαρώ

Όλα έγιναν σαν σε όνειρο
Ο καθηγητής Σαλταράκης ήταν στην τουαλέτα για κατούρημα. Όταν κατέβηκε κάτω κι ενώ ανέβαζε το φερμουάρ του, είδε ένα τσούρμο δασκάλους στη μεγάλη αίθουσα. Όρθιοι όλοι, άκουγαν με χλιαρό ενδιαφέρον τον Παναγιώτη. Στην είσοδο της αίθουσας στέκονταν τ’ αφεντικό.
«Τι γίνεται εδώ;»
«Ήρθαν οι δάσκαλοι για επιμόρφωση στην παιδική εγκληματικότητα», είπε τ’ αφεντικό. «Μετά τον Παναγιώτη θα τους πεις κι εσύ δυο λόγια»
«Εγώ! Τι να τους πω εγώ; Εγώ είμαι ζωγράφος! Κι εξάλλου, εγώ είχα πάει για κατούρημα. Δεν ήξερα τίποτα.»
«Άστα αυτά! Δυο λεπτάκια θα τους μιλήσεις. Κάτι θα βρεις. Πρέπει κι εσύ να εκπροσωπήσεις την εταιρία μας.»
Ω ρε πούστη μου πως έμπλεξα! σκεφτόταν ο Σαλταράκης και προχωρούσε προς την αίθουσα.
«Αλήθεια , εσύ ποιος είσαι;» γύρισε και ρώτησε.
«Τι πα να πει εγώ ποιος είμαι; Εγώ είμαι το αφεντικό… Του υπουργείου.»
«Ααα…»
Μπήκε μέσα την ώρα που ο Παναγιώτης τους χαιρετούσε κι έμεινε μόνος του με καμιά κατοστή (και βάλε) δασκάλους, αλλά κυρίως δασκάλες. Ενώ σκεφτόταν πως ν’ αρχίσει, του φάνηκε πως το πλήθος λιγόστευε.
«Δεν ισχυρίζομαι πως για την παιδική εγκληματικότητα φταίει το σχολείο, αλλά είναι μια από τις κύριες αιτίες της.»
Κάνοντας ένα γύρω το κεφάλι του, αντιλήφθηκε πως οι δάσκαλοι είχαν μείνει οι μισοί (και βγάλε).
«Όταν έχουμε έναν αρρωστημένο οργανισμό όπως είναι το σχολείο, το παιδί, που σφύζει από υγεία, νοιώθει σα φυλακισμένο. Ως εκ τούτου, γυρεύει παντοιοτρόπως να αποδράσει από ετούτη την κατάσταση. Και δικαίως, αν μ’ εννοείτε.»
Ρίχνοντας μια ματιά στο ακροατήριό του, ο καθηγητής Σαλταράκης διαπίστωσε πως είχαν μείνει μόνο τέσσερις δασκάλες που κάθονταν σε δύο θρανία παλαιού τύπου. Από εκείνα τα ξύλινα τα ψηλά τα μονοκόμματα. Τον κοιτούσαν στα μάτια κι ενώ κρέμονταν από τα χείλη του, αυτός στοχάζονταν τι παπαριά θα βρει να πει παρακάτω.
«Για έναν μαθητή όμως, η απόδραση από το σχολείο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Κι έτσι, ο αρχικός ερεθισμός που του δημιουργείται από τη συνειδητοποίηση της κατάστασης του εγκλεισμού του, εντός του σχολικού ιδρύματος, σιγά, σιγά μετατρέπεται σε αντίδραση. Παίρνει μορφή, ως συμπεριφορές που όλες τους κρύβουν σπέρματα βίας.»
Οι δασκάλες άκουγαν με ανοιχτό το στόμα. Από αριστερά προς τα δεξιά ήταν η Μαίρη, η Κλαίρη, η Φωφώ και η Μάγγη. Νεαρές, ευειδής και ευήκοες απ’ ότι φαίνεται.

Του καθηγητή είχε γυαλίσει λίγο το μάτι του. «Μήπως το παρακάνω;» σκεφτόταν. Από μακριά το αφεντικό (του υπουργείου) του έκανε νοήματα να τελειώνει.
«Επαναλαμβάνω. Δεν είναι μόνο το σχολείο που ευθύνεται για την παιδική εγκληματικότητα. Είναι κι άλλοι παράγοντες. Αλλά εσείς ως δασκάλες να προσέχετε τα παιδιά. Είναι τέρατα. Σε τελική ανάλυση απ’ όπου κι αν προέρχεται η βία τους, εσείς να φυλάγεστε. Η καθημερινή επαφή μαζί τους σας κατατάσσει σε ομάδα υψηλού κινδύνου. Πάντως για ότι πρόβλημα προκύψει εγώ είμαι δω.»
Ακούστηκε το δυνατό βήξιμο του αφεντικού.
«Και φυσικά και η εταιρία μας» συμπλήρωσε ο καθηγητής Σαλταράκης.
Οι δασκάλες είχαν κατενθουσιαστεί και δεν ήθελαν να φύγουν. Με το ζόρι τις ξεκόλλησαν.

Πέρασαν λίγες μέρες και την πρώτη απ’ αυτή , την Μαίρη, την βρήκαν μια Δευτέρα αργά τ’ απόγευμα στο προαύλιο του σχολείου, εις χωρίον Σκουντούφλια. Ήταν ξάπλα, ανάσκελα , με τα χέρια ανοιχτά και – κατά κοινή ομολογία – εντελώς πτώμα. Δεν υπήρχαν εμφανή σημάδια βίας και τα λαγωνικά της αστυνομίας, αρχικά νόμιζαν πως είχε κρατήσει την αναπνοή της. Πάνω στο στήθος της βρήκαν κι έναν λευκό κρίνο.

Θρήνος ξέσπασε στο χωριό, αλλά και μεγάλη αναστάτωση. Την επομένη μέρα, Τρίτη, αλλά και την Τετάρτη, το σχολείο έμεινε κλειστό λόγω πένθους. Την Πέμπτη έφτασε αναπληρωτής δάσκαλος, ο οποίος είπε στα παιδιά πως για κείνη την ημέρα δεν θα έκαναν μάθημα και πως θα μπορούσαν αν ήθελαν, μέχρι να σχολάσουν, να παίξουν κουτσό.
Μετά από λίγο όμως, ένα παιδί διαμαρτυρήθηκε πως κουράστηκε να παίζει κουτσό στο ίδιο πόδι.
«Μα μπορείτε ν’ αλλάζετε πόδι όποτε κουράζεστε.»
Χαρούμενα τα παιδιά συνέχισαν το παιχνίδι τους, αλλά κάμποση ώρα μετά ήρθαν μερικά, αναψοκοκκινισμένα και θυμωμένα και είπαν στο δάσκαλο:
«Δεν πάει άλλο αυτό το παιχνίδι του διποδαρισμού! Δε γίνεται να παίζουμε συνέχεια κουτσό, τη μια με το’ να πόδι και την άλλη με το άλλο!»
«Και τι θέλετε να γίνει;»
«Να παίζουμε κουτσό και με το πουλί μας»
«Νομίζετε πως μπορείτε να κάνετε τέτοιο πράγμα;»
«Φυσικά και μπορούμε!»
«Ελεύθερα τότε»
Κι έτσι όσοι περνούσαν έξω από το σχολείο έβλεπαν τα παιδιά στο προαύλιο να παίζουν κουτσό άλλα με το δεξί πόδι, άλλα με τ’ αριστερό κι άλλα με το πουλί τους.

Πέρασαν κάνα δυο βδομάδες άκαρπων ερευνών από πλευράς αστυνομίας και μια Δευτέρα στο χωριό Φλεβοτόμος, βρέθηκε μέσα στ’ αμάξι της και η δεύτερη δασκάλα, η Κλαίρη. Δυστυχώς, ήταν κι αυτή λείψανο. Επίσης δίχως εμφανή σημάδια βίας κι επίσης με έναν λευκό κρίνο στο στήθος της. Το πράγμα σοβάρεψε. Τα λαγωνικά της τοπικής αστυνομίας κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν με κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις τους , αν και ο αστυνόμος Μπεκάκης επέμενε πως είναι θέμα ημερών η διαλεύκανση του μυστηρίου. Στο χωριό Φλεβοτόμος έπεσε πένθος βαρύ, γιατί αγαπούσαν τη δασκάλα. Έπεσε όμως κι ανησυχία και ταραχή μεγάλη. Τον λευκό κρίνο τα αστυνομικά τσακάλια πρόλαβαν και τον έκρυψαν κι έτσι, προς το παρόν, αποφεύχθηκε η σύνδεση των δύο περιστατικών.

Το σχολείο έμεινε δυο μέρες κλειστό και την Πέμπτη ήρθε καινούριος δάσκαλος, ο οποίος είπε στα παιδιά πως λόγω των συνθηκών, δεν θα έκαναν μάθημα εκείνη τη μέρα και πως μέχρι να σχολάσουν μπορούν να παίξουν κουτσό είτε με το ένα πόδι, είτε με το άλλο, ή ακόμα και με το πουλί τους, αν προτιμάνε.
Μετά από λίγη ώρα κάποιοι μαθητές της 5ης και της 6ης ήρθαν και διαμαρτυρήθηκαν έντονα.
«Είναι ντροπή αυτό το παιχνίδι του διποδαρισμού , που ενθαρρύνετε, κύριε! Δεν ανεχόμαστε όμως να παίξουμε και κουτσό με το κάτω μας κεφάλι.»
«Και τι θέλετε να κάνετε;»
«Να παίξουμε κουτσό με το πάνω μας κεφάλι. Το κανονικό. Που να μπορούν και τα κορίτσια.»
«Και μπορείτε να κάνετε τέτοιο πράγμα;»
«Ναι, έχουμε κάνει ένα συνασπισμό μερικοί διανοούμενοι μαθητές κι έχουμε προπονηθεί στο να χτυπάμε το κεφάλι μας στο πάτωμα.»
«Ε τότε εντάξει! Ελεύθερα.»
Κι έτσι, όσοι περνούσαν έξω από το σχολείο, έβλεπαν τα παιδιά στο προαύλιο να παίζουν κουτσό, άλλα με το δεξί πόδι, άλλα με τ’ αριστερό, άλλα με το πουλί τους κι άλλα με το κεφάλι τους. Αυτά τα τελευταία ήταν σαν ανάποδα καγκουρό.

συνεχίζεται…

 

http://www.goodnet.gr/index.php?id=33,66102,0,0,1,0