η κρίση είναι αίσθημα

Όπου κι αν περπατήσει κανείς, στις άκρες των δρόμων ή και μέσα στα σπίτια, βρίσκει τάφους ωραίων αισθημάτων.
«Ενθάδε κείται ο έρωτας για τα ωραία πράγματα», παρακεί οι μικρές χαρές, αλλού η αγάπη που γεννά ανώτερα συναισθήματα, πιο πέρα η ικανοποίηση από τη δημιουργία.
Όλη η χώρα ένα νεκροταφείο όμορφων συναισθημάτων, τόπος για να γλεντούν καθημερινά τα παιδιά της κρίσης.
Γιατί και η κρίση είναι αίσθημα:
Το αίσθημα της ματαίωσης όταν σε απολύουν από τη δουλειά σου.
Το αίσθημα της απόγνωσης όταν δεν έχεις να πληρώσεις νοίκια, ρεύμα, χαράτσια, φαγητό για τα παιδιά σου…
Το αίσθημα της απελπισίας και της φρίκης με τις τόσες αυτοκτονίες καθημερινά.
Το αίσθημα της χαιρεκακίας όταν αυτοϊκανοποίεσαι με τον πόνο των άλλων και ο θυμός των άλλων μαζί σου.
Ο θυμός όλων γι αυτούς που φταίνε και για την ανυπαρξία δικαιοσύνης.
Το αίσθημα της απογοήτευσης για τις ελπίδες που δεν βγαίνουν, για το όνειρο που δεν ξεδιαλύνει, για τους φίλους που δεν καταλαβαίνουν, για τον κόσμο όλο που δεν σε νοιάζεται…
Το αίσθημα του φόβου για ένα μέλλον που φαντάζει χειρότερο από το παρόν.
Αυτά τα αισθήματα, τα παιδιά της κρίσης, έχουν κατακλύσει την Ελληνική κοινωνία και έχουν φτιάξει στην κυριολεξία ένα εφιαλτικό σκηνικό που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν λίγα χρόνια. Δεν γίνεται όμως να ζήσουμε υγιείς σε ένα τόσο τοξικό περιβάλλον. Για πόσο ακόμα;
Ένα ποτήρι με νερό μπορούμε να το κρατάμε σηκωμένο για δύο λεπτά δίχως πρόβλημα, αλλά όχι και για δυο ώρες. Πόσο ακόμα  μπορούμε να σηκώσουμε όλα τα παραπάνω φρικτά συναισθήματα δίχως να τρελαθούμε;
Στους τάφους που είναι ολόγυρά μας, οι ομορφιές δεν έχουν πεθάνει, γιατί είναι αθάνατες. Δεν είναι τρομακτικά φαντάσματα αυτά που φωνάζουν να τα βγάλουμε έξω στο φως. Είναι η ζωή που δεν υπάρχει δίχως την ομορφιά.
Πως μας κατάφεραν να τη θάψουμε;

 

Μαντόλας ή Λευτέρης Κλίνης Σηκουάνας

Τον Λευτέρη τον γνώρισα αρχές του 1996 στο Ρέθυμνο. Ήταν περισσότερο γνωστός ως «Μαντόλας» επειδή έπαιζε μαντόλα. Βέβαια , το όργανο που έπαιζε ήταν κάτι το – ακόμα και σήμερα – απροσδιόριστο. Το ρεπερτόριό του ήταν κυρίως παραδοσιακά Κρητικά τραγούδια, αλλά και αρκετά δικά του. Η «σκηνική του» παρουσία ήταν – και είναι – κάτι το απίστευτο. Τόσο απίστευτο που από τη μια θέλεις να τον δείρεις κι από την άλλη να μη το χάσεις αυτό που γίνεται, γιατί δεν θα το ξαναβρείς ποτέ και πουθενά.  Από πριν να τον γνωρίσω εγώ , αλλά ακόμα και μέχρι σήμερα, προσπαθεί να βγάλει δίσκο. Το ενδιαφέρον δεν είναι ότι έχει αποτύχει έως τώρα, αλλά το ότι έχει αποτύχει με μυθιστορηματικό τρόπο.  Ο Λευτέρης Κλίνης Σηκουάνας ή Μαντόλας είναι ένας σεσημασμένος της τέχνης. Πρόκειται για ότι πιο αυθεντικό έχω γνωρίσει , χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνώ μαζί του σε όλα. Για την ακρίβεια διαφωνώ μαζί του σε τόσα πολλά πράγματα σε σημείο που να μην είμαι σίγουρος αν έχω δίκιο. Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα πράγματα για τον Λευτέρη. Αν δε έγραφα και τη βιογραφία του θα έλυνα και το οικονομικό μου (μας) πρόβλημα, διότι θα γινόταν αμέσως best seller. Αλλά ποιος  νοιάζεται για τέτοια όταν τα best είναι καλύτερα να τα ζεις παρά να τα πουλάς; Τελικά κατάφερε να τα κάνει δίσκο τα τραγούδια του , αλλά …  σκληρό δίσκο. Τα πρώτα χρόνια που έπιασα σχέσεις με το ίντερνετ είχε άγχος. Δεν ήθελε να αναρτήσω τίποτα δικό του. Στην πορεία άρχισε να χαλαρώνει. Τώρα νομίζω πως έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι εστί ηλεκτρονική εποχή. Αλλά έχει πολύ ηλεκτρονικό δρόμο μπροστά του. Εδώ και 3-4 μήνες έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ηλεκτρονικά όμως είναι πολύ αγράμματος ακόμα. Βλέπει αυτά που αναρτώ , αλλά ούτε ένα σχόλιο δεν μπορεί να κάνει. Έχω προσπαθήσει να του δείξω πως δουλεύει το εργαλείο αλλά… Δεν. Οι προσπάθειες συνεχίζονται έτσι ώστε κάποια στιγμή να διαχειριστεί ο ίδιος το καλλιτεχνικό υλικό που τον αφορά. Μέχρι τότε, να τέσσερα τραγούδια του και ένα ταινιάκι μικρού μήκους σε «σενάριο» δικό του.

Στα βιντεάκια, αν τα δείτε στο u tube,  υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

στων Ψαρών

εδώ θεός εκεί θεός

το μαντρί

όταν μιλείς και δε σ΄ακούν

κι ένα ταινιάκι 23λεπτο που καταλαβαίνει κανείς γιατί το Σηκουάνας

ο ποιητοσώστης

εορταστικές επαναλήψεις

Ο αρχικός ενθουσιασμός , όταν έστηνα ετούτο το μπλογκ πριν έξι χρόνια, έχει προ πολλού εξαφανιστεί.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια, το μπλογκ , στην ουσία, υπολειτουργεί. Πολλές φορές έχω κάνει τη σκέψη να ανακοινώσω πως θα το κλείσω, αλλά λέω «άσε γιατί που και που όλο και κάτι θα θέλω να αναρτήσω»

Παλιά , λοιπόν, που είχα μεγαλύτερη όρεξη, έκανα αναρτήσεις στο κλίμα των ημερών.  Σήμερα ,για έναν αδιευκρίνιστο λόγο , είπα να μαζέψω μερικές απο αυτές να τις παρουσιάσω όλες μαζί.

Πρώτη η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Όσοι έχετε όρεξη διαβάστε τη ( ή ξαναδιαβάστε τη) . Δεν θα σας φτιάξει το κέφι , αλλά γι΄αυτό θα φροντίσουν τα παρακάτω

πάει ο παλιός ο χρόνος

ζήτω η επανάσταση

έρχονται τα χριστούγεννα

μοιρασιά

το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του πρωθυπουργού

εορταστική ανάρτηση