ποιητάφος

Ζόρικα χρόνια παιδικά, δουλειά εις τα’ χω ράφια
Και η χειρότερη δουλειά: όργωμα στα θρανία.
Για ν’ αποφύγω κάματο κ’ ίδρωτες , σκάπτων χώμα
Είπα ένα «ωχ!» και το ‘ριξα εις την καλλιτεχνία.

Κι είπα «γεια χαρά βρυσούλες , δεν ξαναδιψάζομαι»
Φλογέρα παίζων φλογερή , υπό καυτού ηλίου
Ηλίαση έχω διαρκή, καλή σελήνη αρμέγω.
Καλός στις τέχνες του καλού, μα και εις του μετρίου.

Εν τέλει κα κατάληξα, να βόσκω ως ποιητής
Δυο τέλι κα κατάληξα, να γίνω και ζωγράφος. 
Όμως, ζητών προσδιορισμό της μία μόνο λέξης
Λέω και το αποφάσισα, πως είμαι ποιητάφος.

προσοχή! προσευχή!

μέρος α΄

Όλα τα οράματα
Κύριε
Τα  έκανες
Να μοιάζουν
Παροράματα μιας ζωής

Τώρα με θέλεις
Και δούλο κι αφέντη
Στο σπίτι μου!

Όλα τα θαύματα
Κύριε
Κατάφερες να μου γίνουν
Τραύματα

Πάντα  με θέλεις
Και θύμα και θύτη
Μιας «ψήφου» μου

Όλη τη δύναμή μου
Αχ κύριε
Τη ρούφηξες,
Την κατάντησες προσευχή μου

Τώρα με θέλεις
Αδιάβαστο,
Να πιστεύω στον «Άμβωνα»

Σε θαυμάζω
Ρε  κύριε
Για την εκπληκτική σου
Ικανότητα !

 
μέρος β΄

Αν πιανόμασταν
Οι άνθρωποι χέρι, χέρι

στην έρημο

 

Όταν φτάσαν στη μέση ακριβώς της ερήμου ήπιαν και την τελευταία γουλιά από το νερό τους.
Ωραία, είπαν, και τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς ανησυχίες .
Πέταξαν τα παγούρια τους και προχώρησαν.
Κι όταν μετά από καιρό τους ρωτούσαν πως κατάφεραν να διασχίσουν την υπόλοιπη έρημο δίχως σταγόνα νερό, αυτοί απαντούσαν:

“Δεν τα καταφέραμε”

χρωματιστά live άδεια

την ώρα που πέθαινε ο Χριστός

ασύντακτη αυτοχειρία

 

Το Σύνταγμα
με το σύνταγμα δεν συντάσσεται.

Μια σφαίρα
τάραξε τα πουλιά στο δέντρο.
Από λευκό κεφάλι
αφρίζει  μαύρο αίμα
Δεν πάει στον ουρανό σαν λιβάνι,
ούτε στην ξαφνιασμένη γη του Απρίλη,
να έρθουν και να πιούνε οι σκιές
Μόνο πάει και λουφάζει στις γωνίες!
Σαν ιστός αράχνης

Στο Σύνταγμα,
που με το σύνταγμα δεν συντάσσεται,
ξυπνούν έκπληκτοι οι περαστικοί•
αυτοί που κάνουν το σταυρό τους
Κυριακές σε ψηφοδέλτια.
Οι κεραίες εξαπολύουν την είδηση.
Φουσκώνει το κόκκινο αίμα
των μοτοσικλετιστών.
Οι κεραίες εκσφενδονίζουν το σύνθημα:
«Δεν ήταν αυτοκτονία, Ήταν δολοφονία»
Καγχάζουν οι αυτόχειρες των αιώνων
και ετοιμάζουν γιορτή υποδοχής.
Κρυφογελά και το φεγγάρι
δυο μέρες πριν την πανσέληνο
«το αίμα κάνει ωραία παλίρροια»
σκέφτεται.

Κλείνω τα μάτια
και βλέπω ένα σημείωμα
«Να μην ξεχάσω
να κλείσω την τηλεόραση πριν κοιμηθώ
και να προσέχω τις γωνίες»
Μετά βλέπω όνειρα:
Φίλοι κι αδέλφια…
στον ιστό της αράχνης.
Αδύνατο να ξεφύγουμε
Αλλά νοιώθουμε μια δηλητηριώδης χαρά
που είμαστε όλοι μαζί.

Ανοίγω τα μάτια
και είναι πρωί.
Όμως ο ήλιος
με το φως δεν συντάσσεται.

 

 

 

παίζει ο άνεμος μαζί μας

και σχόλιο… ουδέν !

Όταν έφτιαξα το μπλογκ τον Δεκέμβρη του 2007 δεν ήξερα καλά, καλά τι εστί μπλογκ.

Το έφτιαξα κυρίως για να επικοινωνήσω τα ποιήματά μου. Και κατά δεύτερο να δείξω και τους πίνακές μου.

Και αυτό έκανα αυστηρά για κάνα χρόνο τουλάχιστον.

Στην πορεία άρχισα να αντιλαμβάνομαι και το τι εστί «μπλόκινγκ»

Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Κόλλησα βέβαια!

Ο σκοπός μου να επικοινωνήσω με τους στίχους μου δεν έβλεπα να εκπληρώνεται. Φυσικά, βρέθηκαν άνθρωποι , «φίλοι» στην πορεία, που αποκτήσαμε καλή διαδικτυακή – και όχι μόνο – επικοινωνία, και με κάποιους την έχουμε ακόμα. Όμως το είδος των σχολίων που γίνονται δεν με ικανοποιεί καθόλου. Ακόμα κι εγώ όταν αφήνω σχόλια σε στίχους άλλων, νοιώθω αμήχανα. Μπορεί να μου αρέσει πολύ ένα ποίημα, αλλά δεν ξέρω τι να γράψω στο σχόλιο. Φαίνεται πως το «μου αρέσει», ή «πολύ ωραίο» δεν είναι αρκετό. Αλλά και τι να γράψεις; Φιλολογική ανάλυση θα κάνουμε από τα μπλογκς; Δεν γίνεται.

Ανδρουλάκης στο Λούβρο ! update

Καιρό τώρα υπήρχε η σχετική διαβούλευση, αλλά δεν ήθελα να το ανακοινώσω, γιατί κι εγώ δεν ήξερα που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Τελικά όμως, είναι γεγονός…

Το Μουσείο του Λούβρου αγόρασε έναν πίνακά μου!

Πρόκειται για τον πίνακα ΩΧΡΕΣ

Συμφωνήσαμε με τα πολλά, στην τιμή των 15.000 ευρώ.

Αύριο το πρωί έχω ραντεβού με τον εκπρόσωπο του μουσείου για την υπογραφή του συμβολαίου.

Εντός της εβδομάδας θα αναρτήσω περισσότερες λεπτομέρειες.

Δευτέρα 2/4/2012

Τελικά η συμφωνία χάλασε!

Μυστήριοι αυτοί οι Γάλλοι. Εγώ ήθελα να μπει το έργο μου δίπλα στη Μόνα Λίζα. Αυτοί επέμεναν να με βάλουν δίπλα στον Πικάσο. Με τίποτα.  Καλιά να δώσω τον πίνακα στον Εφραίμ να τον βγάλει σε λιτανεία.

Υψώσαμε τους τόνους, μου ειπαν κάτι «γαλλικά», τους σιχτήρισα στα Τούρκικα … Γίναμε μπίλιες.

Μου ανέβηκε το αιμα στο κεφάλι και πήγα  κι έβγαλα μια ακτινογραφία.