Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει μια στιγμή και ειδικά το χρονικό διάστημα από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό γιατί εκεί μέσα καμιά φορά συμβαίνουν πολλά..
Το παράδοξο είναι πως γίνονται τόσο γρήγορα που συνήθως δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Εδικά όταν μιλάμε για σκανταλιές μικρών παιδιών. Μπροστά σου βρίσκονται , τα βλέπεις κι όμως…δεν προλαβαίνεις .
Πόσο μάλλον όταν δεν τα βλέπεις!
Έτσι έγινε τις προάλλες.
Εγώ άκουσα μονάχα έναν δυνατό θόρυβο. Τινάχτηκα από το κρεβάτι και είδα τον μακρόστενο καθρέφτη της γωνίας πεσμένο πάνω στο έπιπλο. Δίπλα, η είκοσι ενός μηνών Σαββίνα έστεκε τρομαγμένη – όχι τόσο όσο εγώ – και κοιτούσε μια τον καθρέφτη και μια εμένα. . Αφού βεβαιώθηκα πως δεν είχε χτυπήσει τον ανασήκωσα κάνοντας μια έντονη επίπληξη και απαγορεύοντάς της να ξαναπλησιάσει αυτή τη γωνία. Μάταιη απαγόρευση – το ξέρεις εκ των προτέρων – αλλά δεν μπορείς να πεις και μπράβο.
Το παράξενο σ΄ αυτή την ιστορία είναι πως ο καθρέφτης δεν έσπασε !
παρόλο που έχει ενάμισι μέτρο μήκος και παρόλο που έπεσε με το τζάμι και μάλιστα σε σκληρά ξύλινα αντικείμενα που βρίσκονταν πάνω στο μπαούλο στο οποίο και ήταν ακουμπισμένος.
Μετά απ΄ αυτό έχω μιαν απορία:
Όταν σπάσει ένας καθρέφτης λένε πως σημαίνει εφτά χρόνια γρουσουζιά και κακοτυχία.
Όταν δεν σπάσει , σημαίνει εφτά χρόνια καλοτυχία ;
σολωμάντζαρος .............. δια χειρός 
μα μιλάτε σοβαρά;