Τελευταίο μάθημα προχτές και … δεν το γιορτάσαμε, διότι η λήξη μιας κατάστασης που μας αρέσει δεν είναι γιορτή.
Μακριά από μας αυτά. Τα σχολεία ξέρουν καλύτερα από γιορτές.
Εμείς δεν είμαστε σχολείο ζωγραφικής. Εμείς , δηλαδή εγώ και τα παιδιά μου, είμαστε μια ωραία φάση.
Κι εγώ δεν είμαι δάσκαλος ζωγραφικής. Απλά είμαι ο διαιτητής στο παιχνίδι τους με τα χρώματα και τα σχήματα.
Και τα μαθήματα, δεν είναι ακριβώς μαθήματα. Είναι συναντήσεις ανοιχτής καρδιάς.
Σ΄αυτή την τελευταία μας συνάντηση, πριν το καλοκαίρι, ανοίξαμε την καρδιά μας στον απέναντι τοίχο και σε όσους
περαστικούς θα τον χαζέψουν.
Ξεκινήσαμε κάπως έτσι.
Τα μισά παιδιά στήθηκαν στον τοίχο και τα άλλα μισά έκαναν το περίγραμμά τους με κιμωλία.
κι αρχίζει το πανηγύρι…
Εδώ τα παιδιά εισάγονται στις ανθυγιεινές συνήθειες της τέχνης: πατατάκια, γαριδάκια , σνακς γενικώς και χυμοί.
Μεγαλώνοντας θα ανακαλύψουν τα μεζεκλίκια , τα κρασά , τις μπύρες και τα άλλα βοηθητικά της τέχνης.
Μπορεί και όχι.
Αλλά ελπίζω να διατηρηθεί το πάθος. Διότι δίχως πάθος δεν υπάρχει τέχνη. Αλλά δεν υπάρχουν και πολλά άλλα όμορφα για τη ζωή των ανθρώπων.
Εδώ το παιχνίδι έχει επεκταθεί και πέρα από τα χρώματα και τα πινέλα.
Εξάλλου για τα παιδιά (αλλά και για τους μεγάλους) μια αφορμή χρειάζεται και μετά το παιχνίδι ακολουθεί τον δρόμο του.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες ωραίες φωτογραφίες, αλλά έχω πολλούς ενδοιασμούς στο να δημοσιοποιώ φωτογραφίες ανθρώπων στο ίντερνετ και ειδικά παιδιών. Η αλήθεια είναι πως σήμερα κάνω κάποια κατάχρηση.
Και ιδού το έργο τελειωμένο.
Υ.Γ. Η κοινωνία μας έχει μπερδέψει τις λέξεις «δύσκολο» και «κουραστικό». Ότι είναι δύσκολο το θεωρεί και κουραστικό και αντίστροφα. Αλλά δεν είναι έτσι. Η επαφή με τα παιδιά είναι κουραστική. Συχνά πολύ κουραστική. Αλλά δεν είναι δύσκολη. Αντίθετα είναι πολύ εύκολη. Αρκεί να γονατίσεις μπροστά τους και να τα κοιτάξεις στα μάτια από το ύψος τους.
Τότε, το όφελος είναι ανυπολόγιστο και για σένα αλλά και – κυρίως – γι’ αυτά.
σολωμάντζαρος .............. δια χειρός 
Ιον. 01, 2014 @ 00:26:12
Γιατί βάφετε όλο αυτό τον τοίχο;
Ιον. 01, 2014 @ 10:39:43
Έχω ξαναεπισημάνει την … επικίνδυνη παρατηρητικότητά σου!
Σε διαβεβαιώ πάντως πως του χρόνου θα ζωγραφίσουμε άλλον.
Ιον. 01, 2014 @ 13:03:16
και γιατί από χανιώτικο συρτό, το γυρίσατε σε πεντοζάλη;
Γειά σου Αλέξανδρε με τα ωραία σου!
Πάντα τέτοια φίλε. Πανέμορφο το αποτέλεσμα.
ΚΑΙ…θα ήθελα να έβλεπα τις αντιδράσεις των παιδιών, όταν το είδαν ολοκληρωμένο.
Καλό καλοκαίρι φίλε!
Ιον. 01, 2014 @ 15:39:28
…και γιατί είναι τόσα πολλά τα παιδιά των παιδιών σου;
Πόσα εγγόνια έχεις συνολικά, ρε αθεόφοβε;
Πόσες φορές έχεις παντρευτεί;
Πάντως, εύγε που μεταφέρεις στα παιδιά τη χαρά των χρωμάτων και της δημιουργίας!
Ιον. 01, 2014 @ 16:07:41
# ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ
Είναι όλοι οι χοροί μαζί (εκτός του Ζαλόγγου!)
Οι αντιδράσεις των παιδιών είχαν ενδιαφέρον κυρίως κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. (αλλά και όταν βγήκαν τα πατατάκια και οι χυμοί!)
Να΄σαι καλά , καλό καλοκαίρι.
#chrismos
Oi πολλοί γάμοι είναι μικροαστικές συνήθειες. Για μας τους επαναστάτες φρόντισε ο Μωυσής με το «ου μοιχεύσεις».
Για να πω την αλήθεια, μου φαίνεται πως στα παιδιά η ανάγκη της δημιουργίας είναι πολύ πιο έντονη απ’ ότι στους μεγάλους. Εγώ απλά τα αφήνω να εκφράζονται δίχως περιορισμούς κι αυτό είναι που τους αρέσει περισσότερο. Πχ η μοκέτα του εργαστηρίου είναι γεμάτη χρώματα. Οπότε επιτρέπεται να λερώσουμε (το ήδη λερωμένο) πάτωμα με χρώμα. Σε έναν κόσμο γεμάτο απαγορεύσεις, αυτό για ένα παιδί είναι μεγάλη υπόθεση.